Skiberg in plaats van een broodje ham

Lunchroom Figaro – Oude Binnenweg 53 A

Doodvermoeid kom ik van het ziekenhuis. Ik heb net prachtig nieuws te horen gekregen en ik en mijn moeder gaan de stad in. We willen wat eten, maar we hebben geen zin in weer een McDonalds pakken met die smerige tafeltjes en lauwe patat.
Nee. We lopen door. Als je het niet zou weten, zou je zo doorlopen, maar ineens zie ik rijen met heerlijke kaas overgoten broodjes liggen.

Madonna mia.

De aanblik alleen al maakte me helemaal gek. Of ik had gewoon een erg lege maag. Of ik was gewoon heel erg blij. Hoe dan ook, ik bestel er meteen eentje, en nog eentje. Moeders wil ook wat natuurlijk. De eerste hap glijdt naar binnen. Sprakeloos. Mijn gedachten? Totally blanc. Wat een goddelijke heerlijkheid dat ik naar binnen werk. En ik krijg er nog een gezellig slaatje bij. Samen met de overenthousiaste - én Spaans sprekende - bediening vond ik dit een van de zeldzamere caféetjes die goed eten en goede bediening kunnen combineren.

Een paar weken later kom ik terug. Nu met een vriendin. We bestellen een Italiaanse bol met allemaal lekkers erop (in theorie was het alleen een simpel broodje ham, maar toen de dame zei of ze er ‘even wat moois van mocht maken’ en wij onwetend ‘ja’ zeiden, kregen we wat ik noem een hoopje gezond- en zaligheids op een broodje). Het arme broodje werd bedolven onder de wortelreepjes, koolsla en wodkasaus. Ze wilden ons nog dronken hebben ook. Dan is het niet anders voor mij om het al een toptent te vinden.

Jazeker, deze zaak heeft me vaak weer tot rust gemaand. Na een verschrikkelijke stortbui en ik koos er juist díe dag voor om geen paraplu mee te nemen. Na droevig nieuws van het ziekenhuis. Na een nieuw zicht op het leven. Bezinning. Na oude tijden te hebben afgesloten. Na nieuwe tijden te hebben aangekondigd.

Nog eens later kom ik wéér terug. Dit keer om vriendje te overtuigen van deze haast buitenaardse gezelligheid. De sfeer die er hangt, serieus, is bijna niet Hollands te noemen. Ik durf bijna niet te bestellen zonder dat vriendelijke ogen me doordringen met gastvrije aardigheid. ‘Zal ik er wat extra’s bij doen voor u?’

Ja hoor, mevrouw, doet u dat maar.