Afgelopen zomer was het dan weer zover. Park Hilaria kwam weer naar Eindhoven. Park Hilaria is een Eindhovense kermis waar jaarlijks meer dan 500.000 bezoekers op afkomen. Dit jaar was de kermis open van 1 t/m 6 augustus.
Park Hilaria is eigenlijk meer dan een kermis. Het is een zogenaamd kermispark. Op het kermisterrein vind je namelijk ook een circus. Verder zijn er diverse horecagelegenheden gevestigd.
Ik ging er dit jaar met een vriend naartoe. We hadden net de drukste dag gekozen, zo bleek. Voor iedere attractie stonden lange rijen. Ik besloot eerst maar een grote zak popcorn te kopen, om het verdriet van het lange wachten weg te eten. Gek genoeg stond er voor de meer spectaculaire attracties een minder lange rij. We besloten in de Drop Zone te gaan. Dat is een attractie waarin je niet alleen over de kop gaat, maar tijdens het over de kop gaan ook nog rondjes draait. Verder ga je heel langzaam over de kop (soms blijft hij zelfs een paar seconden hangen). Dat was een leuk ritje een toch wel een beetje duizelig stapte ik uit.
Na het bezoeken van de kermis kregen we allebei honger en gingen we op zoek naar wat te eten. We reden eerst naar Eindhoven Centraal (waarom weet ik eigenlijk nóg niet). Daar hadden ze alleen verotte, bijna groene, kroketten uit de muur (dat wist ik eigenlijk ook wel voordat we daar naar toe reden). Toen zagen we een Chinese snackbar in de verte. Die was echter tot onze frustatie al dicht. Na wat negatieve bewoordingen over de Chinese medemens geroepen te hebben (de dichte deur reageerde echter niet op onze aantijgingen), reden we door naar het Stratumseind. Dat is de uitgaansstraat van Eindhoven. Hier zijn de snackbars tot in de late (of vroege) uurtjes open. Hier aten we een lekker frietje met een frikandel speciaal.
Met een gigantische zak popcorn onder mijn arm fietste ik weer naar huis. Volgend jaar weer.
vrijdag 7 november 2008
donderdag 6 november 2008
Een avondje uit met de mannen
Gezellig eens een keertje op stap in Eindhoven. Meestal doe ik dit met mijn vriendinnen en dan vooral vriendin Y (Hé, waar kennen we die van? Voor de oplettende mensen). Dat ging deze avond niet door omdat zij haar geluk die avond vond in Breda. Gelukkig is daar altijd mijn reddende engel: vriendje L.
In eerste instantie zou ik helemaal niet mee op stap gaan. L zou een avondje met de mannen op stap gaan. Nu deed echter het geval zich voor dat ik een collega heb die ook werkzaam is bij de Liquid in Eindhoven. De Liquid is wat mij betreft een leuke tent. Het is een discotheek die verschillend per avond voor 16+, 18+
of 21+ is. Nadat ik twee jaar geleden hier een spektakel van een schoolfeest meemaakte besloot ik terug te gaan. Ik was er dus enkele keren geweest en het beviel me goed.
Bij binnenkomst is er een grote vierkante bar met daarachter een grote dansvloer met verschillende kleuren lichtjes op de grond. Daar weer rechts van is nog een bar en als je je dansmoves wel gezien hebt kun je een trapje op en lekker relaxen in het loungegebied op het balkon. Zeker een aanrader.
Even terug naar mijn collega. Hij bleek ontzettend veel kaartjes te hebben voor een feest in de Liquid. Het ging om een sneakers/nopeisdope soort feestje. Aangezien ik weet dat mijn vriendje dat wel ziet zitten belde ik hem vastbesloten op. Hij kon kaartjes krijgen op één voorwaarde: IK ga mee. Tot mijn grote vreugde stemde hij hier onmiddellijk mee in, hij wilde zelfs erg graag dat ik hem vergezelde!
Gezellig zitten drinken bij de vriendin van een vriend van L. en dan op stap. Op naar de Liquid met de mannen. Helemaal niks te doen. Gratis drankje verorberd en wegwezen weer. Naar Stratumseind. Dit is een lange straat in Eindhoven met superveel kroegen. Voor ieder wat wils. Hiphoptenten, housemuziekachtigetenten, tenten voor 13+, de Brabants gezellige kroeg, noem het maar op. Daar kon ik me prima vermaken.
Vriendje en ik gingen op zoek naar mijn vriendinnetje L die er ook was. Gevonden en wel gingen we naar de Royce. Dat is een tent waar altijd veel hockeyers kwamen maar dat wordt steeds minder en minder. Waar ik niet veel op tegen heb, de muziek is daar gewoon leuk. Daar was ook vriend J van vriendje L en dus vermaakten wij ons wel met zijn vieren. Ook de alcohol had een belangrijke bijdrage deze avond. Vriendin L was er al niet meer helemaal bij. Ze besloot boven de muziek uit in mijn oor te zingen: ‘Wij zijn vriendjes, jij en ik! Wij zijn vriendjes voor altijd! Ja wij zijn vriendjes, wij zijn vriendjes, wij zijn vriendjes voor altijd!’ Maar dan vals.
Ik ontken niet dat er bij mij ook enige malibu 7upjes vloeide en coebergh 7upjes hoorden daar ook bij. Nog een biertje (IK aan het bier, once in a lifetime), en toen kwamen vriendje en vriend J met whiskey-cola aan, ik nam een slok en ze begonnen zo maar 'Bluf!' te roepen! Ik dacht: "Wat nou bluf?!" Hup! Achterover die Whiskey-cola. Niet aan te raden. Na dit drankje vo
elde ik me niet meer compleet helder. Dat kan ook te maken hebben met de shotjes die we aangeboden kregen en niet konden weigeren en de flugel die er ook nog een doorheen ging. Meestal houd ik het wel bij een drankje. Echt waar.
Tot slot: loempia erbij en naar de fiets. Sta je daar rustig te praten, komt er rustig een jongen aangefietst. Komen er ontzettend wilde andere jongens aangefietst. Gevolg: stomme, wilde jongens duwen rustige jongen. KABOEM tegen mijn fiets. Lamp eraf en broek vies. Op de terugweg moesten we allemaal plassen. Dan maar even tegen een boom, dachten ze. Nog bedankt daarvoor!
Dat noem ik nou een geweldige afsluiting van een top avondje stappen met de mannen.
In eerste instantie zou ik helemaal niet mee op stap gaan. L zou een avondje met de mannen op stap gaan. Nu deed echter het geval zich voor dat ik een collega heb die ook werkzaam is bij de Liquid in Eindhoven. De Liquid is wat mij betreft een leuke tent. Het is een discotheek die verschillend per avond voor 16+, 18+
of 21+ is. Nadat ik twee jaar geleden hier een spektakel van een schoolfeest meemaakte besloot ik terug te gaan. Ik was er dus enkele keren geweest en het beviel me goed. Bij binnenkomst is er een grote vierkante bar met daarachter een grote dansvloer met verschillende kleuren lichtjes op de grond. Daar weer rechts van is nog een bar en als je je dansmoves wel gezien hebt kun je een trapje op en lekker relaxen in het loungegebied op het balkon. Zeker een aanrader.
Even terug naar mijn collega. Hij bleek ontzettend veel kaartjes te hebben voor een feest in de Liquid. Het ging om een sneakers/nopeisdope soort feestje. Aangezien ik weet dat mijn vriendje dat wel ziet zitten belde ik hem vastbesloten op. Hij kon kaartjes krijgen op één voorwaarde: IK ga mee. Tot mijn grote vreugde stemde hij hier onmiddellijk mee in, hij wilde zelfs erg graag dat ik hem vergezelde!
Gezellig zitten drinken bij de vriendin van een vriend van L. en dan op stap. Op naar de Liquid met de mannen. Helemaal niks te doen. Gratis drankje verorberd en wegwezen weer. Naar Stratumseind. Dit is een lange straat in Eindhoven met superveel kroegen. Voor ieder wat wils. Hiphoptenten, housemuziekachtigetenten, tenten voor 13+, de Brabants gezellige kroeg, noem het maar op. Daar kon ik me prima vermaken.
Vriendje en ik gingen op zoek naar mijn vriendinnetje L die er ook was. Gevonden en wel gingen we naar de Royce. Dat is een tent waar altijd veel hockeyers kwamen maar dat wordt steeds minder en minder. Waar ik niet veel op tegen heb, de muziek is daar gewoon leuk. Daar was ook vriend J van vriendje L en dus vermaakten wij ons wel met zijn vieren. Ook de alcohol had een belangrijke bijdrage deze avond. Vriendin L was er al niet meer helemaal bij. Ze besloot boven de muziek uit in mijn oor te zingen: ‘Wij zijn vriendjes, jij en ik! Wij zijn vriendjes voor altijd! Ja wij zijn vriendjes, wij zijn vriendjes, wij zijn vriendjes voor altijd!’ Maar dan vals.
Ik ontken niet dat er bij mij ook enige malibu 7upjes vloeide en coebergh 7upjes hoorden daar ook bij. Nog een biertje (IK aan het bier, once in a lifetime), en toen kwamen vriendje en vriend J met whiskey-cola aan, ik nam een slok en ze begonnen zo maar 'Bluf!' te roepen! Ik dacht: "Wat nou bluf?!" Hup! Achterover die Whiskey-cola. Niet aan te raden. Na dit drankje vo
elde ik me niet meer compleet helder. Dat kan ook te maken hebben met de shotjes die we aangeboden kregen en niet konden weigeren en de flugel die er ook nog een doorheen ging. Meestal houd ik het wel bij een drankje. Echt waar. Tot slot: loempia erbij en naar de fiets. Sta je daar rustig te praten, komt er rustig een jongen aangefietst. Komen er ontzettend wilde andere jongens aangefietst. Gevolg: stomme, wilde jongens duwen rustige jongen. KABOEM tegen mijn fiets. Lamp eraf en broek vies. Op de terugweg moesten we allemaal plassen. Dan maar even tegen een boom, dachten ze. Nog bedankt daarvoor!
Dat noem ik nou een geweldige afsluiting van een top avondje stappen met de mannen.
Witlicht!
11 oktober 2008. Al een half jaar kijken we uit naar deze datum. DE dag van Marco Borsato. Gehuld in witte kledij vertrekken we rond een uur of drie van huis. Hoe dichter we het Gelredome naderen hoe meer auto’s we tegenkomen met daarin mensen in een verblindend witte outfit. We zetten onze zonnebril op en vrolijk tuffen we verder. Onze stembanden warmen we vast op door enthousiast Marco’s liedjes met de cd mee te blèren.
Rond een uur of vijf komen we aan in Arnhem, parkeren ons autootje lekker asociaal (wat nou VIP??) en met z’n vieren lopen we richting de Mc Donalds. Aangezien Marco’s concerten door duizenden hongerige fans bezocht worden heeft de Mc iets speciaals bedacht. De Mc drive is gesloten en in plaats hiervan is er de Mc walk. Je leest het goed, de Mc walk. Het enige verschil is dat je geen auto onder je kont hebt. Reuze handig bedacht, alleen is het nog steeds rete druk en gaat de rij maar langzaam vooruit.
Een half uur later zitten we op een bankje met voor ons een Mc menu inclusief rauwe frieten. Sja, je moet er iets voor over hebben.. Nadat we dit heerlijke maal verorberd hebben, sluiten we ons aan in de rij bij het Gelredome. We staan redelijk vooraan en zodra de poortjes opengaan stuiven we als een paar idioten met de kudde mee richting het podium. We breken het wereldrecord sprint en als beloning staan we vooraan bij het podium!
Om acht uur begint het concert pas en dat betekent dat we nog anderhalf uur moeten overbruggen. Er is helaas geen voorprogramma zoals dat bij Symphonica in Rosso twee jaar geleden wel het geval was. Pas om half negen komt Marco het podium oprennen. Béétje onprofessioneel…Hij maakt het echter meteen goed en met een spetterende lichtshow en het liedje witlicht zit de sfeer er meteen goed in. In tegenstelling tot andere concerten staat Marco in dit concert echt zelf centraal. Hij zingt geen duetten en er zijn ‘slechts’ twee gastoptredens. De eerste is Paul Carrac
k, een al iets oudere man met een prachtige stem. De meesten zullen hem waarschijnlijk kennen van dit liedje. Een mooie plaat! Na twee nummers verdwijnt hij al snel van het podium en gaat Marco verder met zijn eigen nummers. Halverwege de show komt Daniel Boissevain ons nog verblijden met een bezoek. Hij is vooral bekend van zijn acteerprestaties. Momenteel is hij te zien als Tom in Gooische vrouwen. Hij zet een verrassend maar kort optreden neer. De rest van de avond wisselt Marco nummers van zijn nieuwe album af met nummers uit de oude doos.
Het was weer een fantastische avond met als afsluiting Marco die over het publiek heen zweeft. Hij krijgt het toch altijd weer voor elkaar om er juist dat element aan toe te voegen waardoor de avond helemaal compleet wordt. Moe maar voldaan lopen we (via de Mc walk uiteraard) terug naar onze auto. Dankzij onze mooie parkeerplek rijden we al snel weer de autoweg op. Helaas moeten wij wèl naar huis vannacht!
Rond een uur of vijf komen we aan in Arnhem, parkeren ons autootje lekker asociaal (wat nou VIP??) en met z’n vieren lopen we richting de Mc Donalds. Aangezien Marco’s concerten door duizenden hongerige fans bezocht worden heeft de Mc iets speciaals bedacht. De Mc drive is gesloten en in plaats hiervan is er de Mc walk. Je leest het goed, de Mc walk. Het enige verschil is dat je geen auto onder je kont hebt. Reuze handig bedacht, alleen is het nog steeds rete druk en gaat de rij maar langzaam vooruit.
Een half uur later zitten we op een bankje met voor ons een Mc menu inclusief rauwe frieten. Sja, je moet er iets voor over hebben.. Nadat we dit heerlijke maal verorberd hebben, sluiten we ons aan in de rij bij het Gelredome. We staan redelijk vooraan en zodra de poortjes opengaan stuiven we als een paar idioten met de kudde mee richting het podium. We breken het wereldrecord sprint en als beloning staan we vooraan bij het podium!
Om acht uur begint het concert pas en dat betekent dat we nog anderhalf uur moeten overbruggen. Er is helaas geen voorprogramma zoals dat bij Symphonica in Rosso twee jaar geleden wel het geval was. Pas om half negen komt Marco het podium oprennen. Béétje onprofessioneel…Hij maakt het echter meteen goed en met een spetterende lichtshow en het liedje witlicht zit de sfeer er meteen goed in. In tegenstelling tot andere concerten staat Marco in dit concert echt zelf centraal. Hij zingt geen duetten en er zijn ‘slechts’ twee gastoptredens. De eerste is Paul Carrac
k, een al iets oudere man met een prachtige stem. De meesten zullen hem waarschijnlijk kennen van dit liedje. Een mooie plaat! Na twee nummers verdwijnt hij al snel van het podium en gaat Marco verder met zijn eigen nummers. Halverwege de show komt Daniel Boissevain ons nog verblijden met een bezoek. Hij is vooral bekend van zijn acteerprestaties. Momenteel is hij te zien als Tom in Gooische vrouwen. Hij zet een verrassend maar kort optreden neer. De rest van de avond wisselt Marco nummers van zijn nieuwe album af met nummers uit de oude doos.Het was weer een fantastische avond met als afsluiting Marco die over het publiek heen zweeft. Hij krijgt het toch altijd weer voor elkaar om er juist dat element aan toe te voegen waardoor de avond helemaal compleet wordt. Moe maar voldaan lopen we (via de Mc walk uiteraard) terug naar onze auto. Dankzij onze mooie parkeerplek rijden we al snel weer de autoweg op. Helaas moeten wij wèl naar huis vannacht!
Vaarwel Tijl, Ruben, Ruben en Jeroen!
Na vier heerlijke vrije dagen te hebben rondgehuppeld was het dan eindelijk zo ver: Cathy en haar vriendje gaan naar de Lama’s! Iets wat ik normaal niet zou doen, omdat het dan echt iets voor mij zou zijn om te vergeten kaartjes te bestellen en BOEM, voor ik het weet, zit ik met m’n kont in een of ander gehucht als Breda te bedelen om kaartjes. Maar nee, in Rotterdam kwam een extra voorstelling en daar was ik als de kippen bij.
20:00 uur begint onze Lama-avond, ik was ondertussen al volop aan het stressen over de voorstelling van 22:30 uur. Ik wilde oergezellig met de metro gaan en oergezellig over de Erasmusbrug lopen.
Note to self: de Erasmusbrug was dus iets langer dan ik anticipeerde. Maar goed, daarom ben ik dus zo’n stressidioot: ik ga te vroeg weg, zodat ik voorspelde acties als dit dus goed kan opvangen.
21:45 uur stonden we dan in het Nieuwe Luxor, waar alle magie zou plaatsvinden. Het duurde zo lang omdat ik langs de Hollywood Boulevard in Rotterdam kwam. Een wereld ging voor me open (‘Oh mijn gód, is Johnny Cash hier geweest?!’). Maar goed. Daar zaten we dan in de foyer. ‘Wil je wat drinken, liefie?’ vraagt vriendje aan me. ‘Nee hoor, ik heb al een pakje Taksi bij me’ (god gód wat een IDIOOT ben ik ook, allemachtig nog aan toe zeg). We lopen na deze charmante actie naar beneden, om mijn loodzware jas op te hangen én om twee vet coole Lamashirts te kopen.
22:15 uur zitten we op het trapje bij onze ingang. Niet lang erna worden de deuren opengedaan en rennen we enthousiast naar onze plekken. Door een storing begon de voorstelling een kwartier later, maar dat vond ik niet erg. Ik heb leuk mijn soortgenoten zitten bekijken. Bijvoorbeeld twee van die heldere lichten die op de derde rij een man begonnen uit te schelden omdat die kennelijk op een van hun plekken zat. Bleken die twee dus op de voorste rij te zitten. Allerminst slim te noemen misschien?
22:45 uur begint het eindelijk. De openingsacts zijn ontzettend leuk en het publiek vind het geweldig. De show verloopt verder zoals ze dat doen in het tv-programma, maar dit was een uur langer. Op een gegeven moment gaan ze het publiek in om foto’s te maken, en daar heb ik een memorabel plaatje van mezelf en Jeroen van Koningsbrugge gemaakt. Ik wilde ook met Ruben Nicolai op de kiek maar hij werd platgelopen door alle meiden. Die heb ik dus maar overgeslagen.
0:45 uur was de show voorbij. 1:45 uur lag ik in bed. In m’n Lamashirt. En ondanks de helaas ietwat mislukte foto kan ik toch zeggen dat Jeroen mij, MIJ, vasthield toen we samen op de foto gingen. En dat ik, IK, de Lama’s in real life heb gezien.
En dat vind ik, IK, een onvergetelijke ervaring.
20:00 uur begint onze Lama-avond, ik was ondertussen al volop aan het stressen over de voorstelling van 22:30 uur. Ik wilde oergezellig met de metro gaan en oergezellig over de Erasmusbrug lopen.
Note to self: de Erasmusbrug was dus iets langer dan ik anticipeerde. Maar goed, daarom ben ik dus zo’n stressidioot: ik ga te vroeg weg, zodat ik voorspelde acties als dit dus goed kan opvangen.
21:45 uur stonden we dan in het Nieuwe Luxor, waar alle magie zou plaatsvinden. Het duurde zo lang omdat ik langs de Hollywood Boulevard in Rotterdam kwam. Een wereld ging voor me open (‘Oh mijn gód, is Johnny Cash hier geweest?!’). Maar goed. Daar zaten we dan in de foyer. ‘Wil je wat drinken, liefie?’ vraagt vriendje aan me. ‘Nee hoor, ik heb al een pakje Taksi bij me’ (god gód wat een IDIOOT ben ik ook, allemachtig nog aan toe zeg). We lopen na deze charmante actie naar beneden, om mijn loodzware jas op te hangen én om twee vet coole Lamashirts te kopen.
22:15 uur zitten we op het trapje bij onze ingang. Niet lang erna worden de deuren opengedaan en rennen we enthousiast naar onze plekken. Door een storing begon de voorstelling een kwartier later, maar dat vond ik niet erg. Ik heb leuk mijn soortgenoten zitten bekijken. Bijvoorbeeld twee van die heldere lichten die op de derde rij een man begonnen uit te schelden omdat die kennelijk op een van hun plekken zat. Bleken die twee dus op de voorste rij te zitten. Allerminst slim te noemen misschien?
22:45 uur begint het eindelijk. De openingsacts zijn ontzettend leuk en het publiek vind het geweldig. De show verloopt verder zoals ze dat doen in het tv-programma, maar dit was een uur langer. Op een gegeven moment gaan ze het publiek in om foto’s te maken, en daar heb ik een memorabel plaatje van mezelf en Jeroen van Koningsbrugge gemaakt. Ik wilde ook met Ruben Nicolai op de kiek maar hij werd platgelopen door alle meiden. Die heb ik dus maar overgeslagen.
0:45 uur was de show voorbij. 1:45 uur lag ik in bed. In m’n Lamashirt. En ondanks de helaas ietwat mislukte foto kan ik toch zeggen dat Jeroen mij, MIJ, vasthield toen we samen op de foto gingen. En dat ik, IK, de Lama’s in real life heb gezien.
En dat vind ik, IK, een onvergetelijke ervaring.
woensdag 5 november 2008
In de Amsterdamse grachten
Aangezien het in de blog veel over uitgaan gaat, dacht ik dat ik het eens over een andere boeg zou gooien. Afgelopen zaterdag had ik de viering van een verjaardag en gingen we met een groep van tien mensen dineren op een boot die ons door de grachten van Amsterdam vervoerde. Ik had geen idee wat ik moest verwachten en of we de vis zelf moesten vangen, maar ik besloot er maar het beste van te maken. En dat is gelukt!
Om een uur of zeven werden we verwacht voor het Muziekgebouw in Amsterdam, dichtbij het Centraal Station. Na daar een kop koffie gedronken te hebben konden we de boot op. Het bleek geen al te grote boot te zijn, tien personen konden er nog net op. Een bemanning van twee man, een barman en een kapitein, heette ons welkom en we konden vertrekken. Hier en daar kwamen we eens een bezienswaardigheid tegen. Aangezien had al donker was, was het erg mooi om te zien dat ze de stad hadden verlicht. Bij elke brug hingen er lichtjes aan de zijkant en overal was de stad mooi versierd. ’s Avonds geeft dit een heel mooi effect.
Om een uur of zeven werden we verwacht voor het Muziekgebouw in Amsterdam, dichtbij het Centraal Station. Na daar een kop koffie gedronken te hebben konden we de boot op. Het bleek geen al te grote boot te zijn, tien personen konden er nog net op. Een bemanning van twee man, een barman en een kapitein, heette ons welkom en we konden vertrekken. Hier en daar kwamen we eens een bezienswaardigheid tegen. Aangezien had al donker was, was het erg mooi om te zien dat ze de stad hadden verlicht. Bij elke brug hingen er lichtjes aan de zijkant en overal was de stad mooi versierd. ’s Avonds geeft dit een heel mooi effect.
Na een paar drankjes en een hoop gezelligheid mochten we dan aan het eten. Je moest vooraf opgeven wat je wilde eten, je kon kiezen tussen een gerecht met vlees of een gerecht met vis. We meerden ergens aan en ze haalden uit een vrij chique restaurant een krat waarin al het eten zat. Alles zag er prima uit en was ook erg goed om te eten. Al met al dus helemaal geen slechte keus als je ergens lekker wilt eten en ook nog van het uitzicht wil genieten zo nu en dan. Ondertussen waren we al meer bezienswaardigheden langs, bijvoorbeeld het Anne Frankhuis. Je ziet Amsterdam zo op een hele andere manier. Ook leer je nog eens wat dingen. Zo liggen er in Amsterdam ongeveer 20.000 woonboten. Het is dan ook aardig druk langs de kades.
Even later meerden we weer ergens aan. Deze keer was het om het toetje op te halen. Ook dit werd gehaald van een vrij chique gelegenheid en dit was ook te zien. Er waren enkele heerlijke verse vruchten gemaakt en heel mooi gemaakt. Een paar alcoholhoudende puddings (mwehehe) en een aantal lekkere soorten vruchten maakten het een prima afsluiting van de rit.
Nadat alles klaar was en de koffie geserveerd was waren we weer terug bij het Muziekgebouw en zat de 2,5 uur durende trip erop. Al met al was het toch een betere zaterdagavond dan ik had gedacht. Je ziet Amsterdam van een hele andere kant en dat maakt het toch wel speciaal. Als je een keer een leuk, formeel feestje moet geven is dit zeker een aanrader. Het is erg gezellig en het eten is zeker niet slecht.
Jera '70; middelpunt van Ysselsteyn
Ysselsteyn, het dorp waar ik woon, leef, socialize, en vertoef in de gemeenschap, telt een kleine 2500 inwoners. Een ‘gat’ dus. Desondanks hebben we hier twee goedlopende kroegen, een ‘soos’, twee frietkramen en een grote supermarkt.
In deze blog wil ik het graag hebben over de ‘soos’. Zelf krijg ik nogal een wansmaak bij het woordje soos. Vraag me niet waarom. Vanaf nu noemen we het dan ook gewoon uitgaansgelegenheid. De naam van deze gelegenheid luidt Jera’70. Een samensmelting van JEugdRAad en het bouwjaar 1970.
Na de oprichting van de Jera in de jaren 70 trok deze kroeg annex discotheek honderden bezoekers uit de wijde omtrek. Het feit dat het bier uit flessen kwam, en de prijs voor een fles een dubbeltje of twee bedroeg had hier ongetwijfeld mee te maken.
De Jera is ook nu nog altijd een goeddraaiende uitgaansgelegenheid in het hartje van Ysselsteyn. Zelf heb ik een jaar of vier in het bestuur gezeten. Op het moment van schrijven zetel ik nog steeds in de commissies ‘Jera on Air’ (een jaarlijks festival met zo’n 1500 bezoekers), en ‘Pop/CBA’ (de commissie die de activiteiten voor de jeugd van 16 en ouder verzorgt).
Met die laatste commissie beleefden we afgelopen week ons voorlopige hoogtepunt. 15 november komt de Brabantse act ‘WC Experience’ naar de Jera. Voor de onwetenden kun je hieronder een filmpje van deze funband vinden. Voor dit optreden ging afgelopen zaterdag, twee weken voor het optreden, het 450ste en daarmee laatste kaartje over de toonbank. Voor het eerst in de bijna 40-jarige geschiedenis dat een activiteit in de voorverkoop reeds uitverkocht is.
‘We’ streven er naar om elke twee weken een activiteit op poten te zetten. Dit varieert van een thema-avond tot een DJ of een liveband. Op de website www.jera70.nl vind je alle informatie hieromtrent.
Tot zover deze ietwat saaie blog. Hieronder nog het beloofde filmpje van de WC Experience. Deze mannen zijn 15 november te vinden bij OJC Jera’70 in het kleine maar bruisende hart van Ysselsteyn.
Vroeger was alles beter!? Toch pa?
"Pap zag het er vroeger ook zo uit?" "Nee, er was maar één zaal en die was wel een stuk groter dan die zaaltjes van nu!" Mijn vader neemt andermaal een hap lucht en doet nog een gooi in de geschiedenis. "Kaartjes waren ook maar een paar duppies knul". Cynisch zeg ik: "Vroeger was alles beter. Toch pa?"
Ik en m'n oude heer begeven ons in Rotterdam. Samen lopen we richting Westblaak. De meters naar de bioscoop zijn
voor ons niet onbekend. We zitten liever hier dan in Pathé. In Cinerama hangt nog echt een bioscoopsfeer. De nieuwe films worden zoals vroeger op de gevel aangekondigd met verlichting. En ik heb niet het opgefokte gevoel wat ik bij Pathé wel heb. Je kunt in Cinerama gerust lekker blijven hangen. In de lounge hoef je je ook niet te vervelen.
Er kunnen kranten worden gelezen of je kunt wegdromen bij oude posters die in de hal hangen.
Het filmtheater aan de Westblaak is nog steeds niet druk bezocht en het worstelt met lage bezoekersaantallen. Toch heeft het iets magisch. Een pareltje wat nog niet is ontdekt door het grote publiek. Ik zal er in ieder geval nog de nodige uurtjes zitten en hoop er mijn vader nog vaak belachelijk te maken. Maar ik moet mijn oude heer gelijk geven als hij weer eens benadrukt dat sommige dingen vroeger beter waren.
Ik en m'n oude heer begeven ons in Rotterdam. Samen lopen we richting Westblaak. De meters naar de bioscoop zijn
voor ons niet onbekend. We zitten liever hier dan in Pathé. In Cinerama hangt nog echt een bioscoopsfeer. De nieuwe films worden zoals vroeger op de gevel aangekondigd met verlichting. En ik heb niet het opgefokte gevoel wat ik bij Pathé wel heb. Je kunt in Cinerama gerust lekker blijven hangen. In de lounge hoef je je ook niet te vervelen.Er kunnen kranten worden gelezen of je kunt wegdromen bij oude posters die in de hal hangen.
Het filmtheater aan de Westblaak is nog steeds niet druk bezocht en het worstelt met lage bezoekersaantallen. Toch heeft het iets magisch. Een pareltje wat nog niet is ontdekt door het grote publiek. Ik zal er in ieder geval nog de nodige uurtjes zitten en hoop er mijn vader nog vaak belachelijk te maken. Maar ik moet mijn oude heer gelijk geven als hij weer eens benadrukt dat sommige dingen vroeger beter waren.
dinsdag 4 november 2008
Hartje Breda
Heel vaak ben ik al uit eten geweest. Met ouders, met familie, met vrienden of met vriendje. Altijd gezellig en ook altijd lekker. Maar het gezelschap drukt meestal een duidelijke stempel op het menu:Ouders en familie
Zorgeloos eten, niet aan geld denken en gewoon bestellen wat je lekker vind.
Vrienden
Opletten wat je pakt. Je bent en blijft een arme student.
Vriendje
In het geval van mijn vriendje wil dat zeggen dat hij betaald. Ik heb het wel eens anders geprobeerd, maar dat levert een chagrijnig tafelgezelschap op. Was dus geen succes. Nu komt het volgende probleem. Je wil als meisje vriendje niet te veel laten betalen, maar kijkt ondertussen wel hunkerend naar je favoriete menu. Gevolg: Je ruilt je gebruikelijke carpaccio, biefstuk met gebakken champignons en dame-blanche in voor tomatensoep, spareribs en een ijsje bij de ijscoboer. Jammer maar helaas, geen carpaccio voor mij.
Nou wil het toeval dat ze hier in Breda iets op gevonden hebben. Een klein gezellig kroegje genaamd ‘het hart van Breda’. Toen wij hier voor het eerst gingen eten waren de verwachtingen niet al te hoog. Het was klein en we zaten op barkrukken, maar één blik op de menukaart en ik had het licht gezien. Carpaccio salade, € 4,80. Nog geen 5 euro voor een klein stukje hemel. Mijn keuze stond vast. Vriendje, die niet van rauw vlees houdt, koos de tomatensoep (die overigens ook erg goed te eten is).
Ik kreeg mijn voorgerecht en heb nog nooit zoiets gehad. Vriendje kreeg de rekening en ik voelde niet het akelige stukje schuldgevoel.
Na nog een heerlijke dame-blanche verlaten wij het hart van Breda, om nog wat te gaan drinken in het hart van de stad Breda. Volgende keer als vriendje vraagt waar ik wil eten is het voor mij al duidelijk: “Als het voorgerecht maar in dat ene restaurantje is. In het hart van Breda.”
Ik kreeg mijn voorgerecht en heb nog nooit zoiets gehad. Vriendje kreeg de rekening en ik voelde niet het akelige stukje schuldgevoel.
Na nog een heerlijke dame-blanche verlaten wij het hart van Breda, om nog wat te gaan drinken in het hart van de stad Breda. Volgende keer als vriendje vraagt waar ik wil eten is het voor mij al duidelijk: “Als het voorgerecht maar in dat ene restaurantje is. In het hart van Breda.”
Stappen in Breda
In het kader van mijn keuze voor uitstapjes in Breda ga ik jullie een rondleiding geven door het gezelligste plein van Nederland: de Havermarkt. Hier vind je tal van noemenswaardige kroegen en discotheken.
Suyckerkist:
De Suyckerkist is een begrip voor mensen die bekend zijn met deze stad.Het is een populair danscafé, te zien aan het aantal bezoekers per avond.Bommetje vol elke avond, ook doordeweeks, te danken aan de muziek en het goedkope drank.Voor een biertje of wijntje betaal je maar 100 cent. Dit is een reden waarom deze kroeg vaak een verzamelpunt is voor stappende Dordtenaren. En misschien ook omdat het naast het centraal station gelegen is. Overdag fungeert de bar als een restaurant, 's avonds als danscafé. Een gezellige kroeg als je van drukte en trendy muziek houdt.
Café Oranje:
In dit drukke doch gezellige danscafé is er altijd wat te doen. Populair onder de niet studerende Bredanaren. Doordat er geen leeftijdsgrens vind je veel testosteron, opvliegende hormonen en - hoe toevallig- pubers. Er is een grote bar en een podium bij het raam waar té jonge meisjes tegen elkaar aan dansen. Voor egostreling en zelfbevestiging is dit de ideale tent, de gemiddelde adolescent kan beter even verder kijken.
De Drie Gezusters:
Dit is mijns inziens toch de leukste tent van de stad. De Drie Gezusters is een luxe discotheek voor mensen van 18 jaar en ouder. Het herbergt 4 verschillende concepten, van Engelse pub stijl tot 'Mama Africa'.Op de begane grond vind je de pub. Overdag is dit een Grand Café, 's avonds is er een grote dansvloer. Op de eerste etage vind je een beachbar genaamd Breda aan zee. Op deze verdieping zijn 7 barren te vinden, waaronder de bekende botenbar: een bar in vorm van een schip. Op de 2e verdieping heb je de Après Ski en de Safari lounch. Deze laatste staat bekend om zijn spectaculaire barren. Altijd gezellig druk en lekkere muziek. Enige nadeel is dat de portiers erg selectief te werk gaan en je soms om belachelijke redenen weigeren.
Kerkplein:
Recentelijk gekozen tot meest populaire discotheek van Nederland. Het is een grote discotheek waar het altijd druk is. Deze tent is volledig ingericht (zoals de naam al doet vermoeden) in kerksferen. De lichteffecten en muziek kronen deze toko tot een hemel voor stappers. Er zijn twintigers, allerlei soorten drank en danseressen te vinden. Er zijn te allen tijde veel mensen, er wordt goede muziek gedraaid en het Kerkplein is het langst geopend. Nadelen zijn er ook, namelijk de hoge minimum leeftijd (crossed fingers voor een 18-jarigen in de rij) en de prijzen. Mocht je met een dik gevulde portemonnee binnenkomen is je een top avond verzekerd.
Zo zijn er nog tig andere tenten, maar die zijn ongeveer hetzelfde als de bovenstaande. Je hebt ook enorm veel feestkroegen maar door de te harde muziek, de drukte en de te kleine ruimtes vind ik die niet het benoemen waard. Hoe dan ook, het is altijd feest in Breda, waar je ook heen gaat.
Suyckerkist:
De Suyckerkist is een begrip voor mensen die bekend zijn met deze stad.Het is een populair danscafé, te zien aan het aantal bezoekers per avond.Bommetje vol elke avond, ook doordeweeks, te danken aan de muziek en het goedkope drank.Voor een biertje of wijntje betaal je maar 100 cent. Dit is een reden waarom deze kroeg vaak een verzamelpunt is voor stappende Dordtenaren. En misschien ook omdat het naast het centraal station gelegen is. Overdag fungeert de bar als een restaurant, 's avonds als danscafé. Een gezellige kroeg als je van drukte en trendy muziek houdt.
Café Oranje:
In dit drukke doch gezellige danscafé is er altijd wat te doen. Populair onder de niet studerende Bredanaren. Doordat er geen leeftijdsgrens vind je veel testosteron, opvliegende hormonen en - hoe toevallig- pubers. Er is een grote bar en een podium bij het raam waar té jonge meisjes tegen elkaar aan dansen. Voor egostreling en zelfbevestiging is dit de ideale tent, de gemiddelde adolescent kan beter even verder kijken.
De Drie Gezusters:
Dit is mijns inziens toch de leukste tent van de stad. De Drie Gezusters is een luxe discotheek voor mensen van 18 jaar en ouder. Het herbergt 4 verschillende concepten, van Engelse pub stijl tot 'Mama Africa'.Op de begane grond vind je de pub. Overdag is dit een Grand Café, 's avonds is er een grote dansvloer. Op de eerste etage vind je een beachbar genaamd Breda aan zee. Op deze verdieping zijn 7 barren te vinden, waaronder de bekende botenbar: een bar in vorm van een schip. Op de 2e verdieping heb je de Après Ski en de Safari lounch. Deze laatste staat bekend om zijn spectaculaire barren. Altijd gezellig druk en lekkere muziek. Enige nadeel is dat de portiers erg selectief te werk gaan en je soms om belachelijke redenen weigeren.
Kerkplein:
Recentelijk gekozen tot meest populaire discotheek van Nederland. Het is een grote discotheek waar het altijd druk is. Deze tent is volledig ingericht (zoals de naam al doet vermoeden) in kerksferen. De lichteffecten en muziek kronen deze toko tot een hemel voor stappers. Er zijn twintigers, allerlei soorten drank en danseressen te vinden. Er zijn te allen tijde veel mensen, er wordt goede muziek gedraaid en het Kerkplein is het langst geopend. Nadelen zijn er ook, namelijk de hoge minimum leeftijd (crossed fingers voor een 18-jarigen in de rij) en de prijzen. Mocht je met een dik gevulde portemonnee binnenkomen is je een top avond verzekerd.
Zo zijn er nog tig andere tenten, maar die zijn ongeveer hetzelfde als de bovenstaande. Je hebt ook enorm veel feestkroegen maar door de te harde muziek, de drukte en de te kleine ruimtes vind ik die niet het benoemen waard. Hoe dan ook, het is altijd feest in Breda, waar je ook heen gaat.
maandag 3 november 2008
Overasseltse dropping
Op een koude regenachtige dag vond de jaarlijkse dropping in Overasselt plaats. De dropping is een onderdeel van het carnavalsprogramma van KZMU (Krek Zo Mot Ut). Ieder jaar moet de winnaar van het jaar daarvoor de dropping organiseren. Kortom, hopen dat je niet wint!
In mijn oude, warme kleren arriveerde ik om half acht in het verenigingsgebouw. Keurig op tijd… als één van de weinige.
Na een tijdje bleek dat we als laatste groep zouden vertrekken. We hadden ons dan ook als laatste ingeschreven. De groepsnaam bedenken was ook moeilijk. Na lang nadenken is de groepsnaam 'de prinsessen' geworden. Het thema was Disney.
Helaas voor ons vertrokken wij pas om 22.30 uur. Tot die tijd hebben we in het verenigingsgebouw zitten wachten. Gelukkig stond Sneeuwwitje aan wat het wachten een stuk leuker maakte. Toen de eerste groep weer terug kwam, mochten wij de dropping gaan lopen.
Vermoeid begonnen we aan onze lange tocht. Na een tijdje kwam het eerste spel: cake versieren en die daarna zo origineel mogelijk presenteren. In onze presentatie is de cake op een ietwat vieze manier door één van onze groepsleden achterovergeslagen. We hebben ook aan expressionistische kunst gedaan: het cakeje op de stoel gezet en de versierspullen er van een afstandje overheen gooien.
Een eindje verder stond de volgende post, en daarna nog een hoop.
Het leukste en origineelste spel was nog wel het ‘drop - pingen’. Eerst moest je heel hard 'drop' roepen, en daarna met een dropje tegen het bord aan gooien, wat een ping gaf! Dus achter elkaar was het: dropping!
Na voor mijn gevoel jaren lopen, kwamen we weer bij het verenigingsgebouw aan. Waar we onder de modder eindelijk konden gaan zitten. Nadat we te horen hadden gekregen wie de dropping gewonnen hadden, hé jammer wij niet, zijn we naar huis gegaan. Doodmoe en vies ben ik gaan slapen.
Voor meer informatie over de geweldige carnavalsvereniging van Overasselt, kan je terecht op deze site: http://kzmu.hyves.nl/
In mijn oude, warme kleren arriveerde ik om half acht in het verenigingsgebouw. Keurig op tijd… als één van de weinige.
Na een tijdje bleek dat we als laatste groep zouden vertrekken. We hadden ons dan ook als laatste ingeschreven. De groepsnaam bedenken was ook moeilijk. Na lang nadenken is de groepsnaam 'de prinsessen' geworden. Het thema was Disney.
Helaas voor ons vertrokken wij pas om 22.30 uur. Tot die tijd hebben we in het verenigingsgebouw zitten wachten. Gelukkig stond Sneeuwwitje aan wat het wachten een stuk leuker maakte. Toen de eerste groep weer terug kwam, mochten wij de dropping gaan lopen.
Vermoeid begonnen we aan onze lange tocht. Na een tijdje kwam het eerste spel: cake versieren en die daarna zo origineel mogelijk presenteren. In onze presentatie is de cake op een ietwat vieze manier door één van onze groepsleden achterovergeslagen. We hebben ook aan expressionistische kunst gedaan: het cakeje op de stoel gezet en de versierspullen er van een afstandje overheen gooien.
Een eindje verder stond de volgende post, en daarna nog een hoop.
Het leukste en origineelste spel was nog wel het ‘drop - pingen’. Eerst moest je heel hard 'drop' roepen, en daarna met een dropje tegen het bord aan gooien, wat een ping gaf! Dus achter elkaar was het: dropping!
Na voor mijn gevoel jaren lopen, kwamen we weer bij het verenigingsgebouw aan. Waar we onder de modder eindelijk konden gaan zitten. Nadat we te horen hadden gekregen wie de dropping gewonnen hadden, hé jammer wij niet, zijn we naar huis gegaan. Doodmoe en vies ben ik gaan slapen.
Voor meer informatie over de geweldige carnavalsvereniging van Overasselt, kan je terecht op deze site: http://kzmu.hyves.nl/
zondag 2 november 2008
AMERICAN FOOD @ DAKOTA
Twee keer in het jaar gaan we met een klein, hecht groepje twintigers iets leuks doen. Het vergt altijd wat moeite om een datum te vinden waarop iedereen kan. Al maanden stond deze afspraak gepland en gisteren was het dan zover. Om 17.41 stapte ik de trein in, op weg naar wat hopelijk weer een heel gezellige avond zou gaan worden!
Wie: F, P, E, G, T, M en ik
Wat: Uit eten
Waar: Dakota – Dance & Diner http://www.dakotaroosendaal.nl
Wanneer: Zaterdag 1 november 2008
Waarom: Om elkaar weer op de hoogte te brengen van wat er zoal gebeurt in onze levens
Wie: F, P, E, G, T, M en ikWat: Uit eten
Waar: Dakota – Dance & Diner http://www.dakotaroosendaal.nl
Wanneer: Zaterdag 1 november 2008
Waarom: Om elkaar weer op de hoogte te brengen van wat er zoal gebeurt in onze levens
Eén van ons had een restaurant uitgezocht waar we zouden gaan eten. Niet te duur (we zijn allemaal arm) maar ook weer niet te goedkoop (alsjeblieft geen McDonald’s). Met dit eisenpakket belandden we in Dakota, een Amerikaans restaurant. We werden naar de voor ons gereserveerde tafel gebracht en het eerste wat me opviel waren de stoelen. Ze hadden de mooiste kleuren maar daar was dan ook alles mee gezegd. De zittingen waren stuk waardoor de vulling naar buiten puilde. Zou dit bij het Amerikaanse uiterlijk horen? Bij het kijken naar foto’s op de website van Dakota (http://www.dakotaroosendaal.nl) werd het antwoord me snel duidelijk. De stoelen zijn gewoon aan vervanging toe. Minpuntje.
De menukaart beviel ons erg goed. Amerikaanse gerechten zoals spareribs, steaks en verschillende soorten burgers domineerden de kaart. Voor de mensen die liever iets minder Amerikaans wilden was er vis, een salade of gevulde wraps... Pluspunt! De bediening was vriendelijk en beantwoordde geduldig al onze vragen. Na een minuut of 20 werd ons eten gebracht. We hebben allemaal genoten van het eten en dan vooral van het eten van de ander, wat er toch weer lekkerder uitzag dan het eigen eten!
De avond vorderde en allerlei nieuwtjes werden uitgewisseld: “Huh? Heb jij een vriendje? Waarom zeg je dat nu pas?!”, “De hamsters zijn dood, ik heb nu een kat geadopteerd.” en “Het is uit met je vriend maar je hebt nog wel seks met hem? Dan is het toch niet uit?”. Dat het ondertussen wel erg lang duurde voor de toetjes arriveerden maakte niet zoveel uit. Gezelligheid kent geen tijd om maar eens een cliché te gebruiken. In mijn geval kende gezelligheid wel tijd; ik miste mijn trein en moest een uur in de kou wachten. Gelukkig vond ik een paar handschoenen die me, samen met de herinneringen aan deze gezellige avond, warm hielden tot de trein verscheen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
