Elf dagen geleden mocht ik bij één van de beroemde 'Rock the Bells' concerten aanwezig zijn. Een goede vriend van mij zit in de muziek, wat het bemachtigen van een kaartje niet zo lastig maakte. Ik bleek een uitzondering, bij aankomst zag ik massa's van duizenden fans voor een uitverkochte Heineken Music Hall staan. Een kleine aderlating was wel dat ik alsnog anderhalf uur in de regen stond te vernikkelen van de kou. Rock the Bells concerten zijn legendarisch aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Eén van Amerika's grootste hiphop evenementen, dat al jarenlang een succes circus blijkt. Het leeuwendeel van de artiesten zijn gearriveerde, levende legendes. Een stel belovende jonge artiesten en (onbekende) routeniers maken het gezelschap compleet. De line-up was overigens niet dezelfde als die over de zee gehanteerd wordt. Vedettes als A Tribe Called Quest, Rakim, Wu-Tang Clan en Redman waren afwezig. Mannen als Nas en Mos Def, toch de grootste publiektrekkers, waren wél present.
The Pharcyde, voor het eerst weer in oude samenstelling, mocht het spits afbijten. Het onderkoelde publiek werd direct aan een fikse warming-up onderworpen, want de rappers kregen de zaal vanaf de eerste seconde los. Het absolute hoogtepunt van hun show bleek niet een klassieker als Runnin’, Drop of Passin’ me by, maar hun eigengereide interpretatie van de Bobby Brown hit My Prerogative, inclusief aanstekelijke New Jack Swing dansjes.
De volgende act kwam op conto van 'De la Soul'. Hij hoefde de bühne duidelijk niet in te lopen, want zijn eerste nummer was al een succes. Hun optreden werd kracht bij gezet door Pharoache Monch, die met hun classic Simon Says de zaal op stelten kreeg.
Deze laatst genoemde was eigenlijk een stand-in act voor Mos Def, maar in Amsterdam kreeg hij de kans om naast zijn held te schitteren. Hij greep dit met beide handen aan, terwijl Def tamelijk ongeïnspireerd overkwam. Zijn act was eigenlijk te lang en hij gaf zijn fans niet echt wat ze wilden. In plaats van nummers als Blackstar zong hij een beetje nonchalant met zijn DJ mee die reggae draaide.
Op het moment dat het publiek een beetje dood viel kwam Nas binnen. Energiek rende hij over het podium en door zijn Illmatic album. De zaal ging helemaal los toen hij er ook klassiekers als Hiphop is Dead tussen gooide.
De show werd afgesluiten door de Bossche Cartes en Kleine, één van mijn favorieten in de Nederlandse scène. Een geweldige avond, op naar november 2009.
Kijk ook eens op http://www.heineken-music-hall.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten