AMERICAN FOOD @ DAKOTA

Twee keer in het jaar gaan we met een klein, hecht groepje twintigers iets leuks doen. Het vergt altijd wat moeite om een datum te vinden waarop iedereen kan. Al maanden stond deze afspraak gepland en gisteren was het dan zover. Om 17.41 stapte ik de trein in, op weg naar wat hopelijk weer een heel gezellige avond zou gaan worden!

Wie: F, P, E, G, T, M en ik
Wat: Uit eten
Waar: Dakota – Dance & Diner http://www.dakotaroosendaal.nl
Wanneer: Zaterdag 1 november 2008
Waarom: Om elkaar weer op de hoogte te brengen van wat er zoal gebeurt in onze levens

Eén van ons had een restaurant uitgezocht waar we zouden gaan eten. Niet te duur (we zijn allemaal arm) maar ook weer niet te goedkoop (alsjeblieft geen McDonald’s). Met dit eisenpakket belandden we in Dakota, een Amerikaans restaurant. We werden naar de voor ons gereserveerde tafel gebracht en het eerste wat me opviel waren de stoelen. Ze hadden de mooiste kleuren maar daar was dan ook alles mee gezegd. De zittingen waren stuk waardoor de vulling naar buiten puilde. Zou dit bij het Amerikaanse uiterlijk horen? Bij het kijken naar foto’s op de website van Dakota (http://www.dakotaroosendaal.nl) werd het antwoord me snel duidelijk. De stoelen zijn gewoon aan vervanging toe. Minpuntje.

De menukaart beviel ons erg goed. Amerikaanse gerechten zoals spareribs, steaks en verschillende soorten burgers domineerden de kaart. Voor de mensen die liever iets minder Amerikaans wilden was er vis, een salade of gevulde wraps... Pluspunt! De bediening was vriendelijk en beantwoordde geduldig al onze vragen. Na een minuut of 20 werd ons eten gebracht. We hebben allemaal genoten van het eten en dan vooral van het eten van de ander, wat er toch weer lekkerder uitzag dan het eigen eten!

De avond vorderde en allerlei nieuwtjes werden uitgewisseld: “Huh? Heb jij een vriendje? Waarom zeg je dat nu pas?!”, “De hamsters zijn dood, ik heb nu een kat geadopteerd.” en “Het is uit met je vriend maar je hebt nog wel seks met hem? Dan is het toch niet uit?”. Dat het ondertussen wel erg lang duurde voor de toetjes arriveerden maakte niet zoveel uit. Gezelligheid kent geen tijd om maar eens een cliché te gebruiken. In mijn geval kende gezelligheid wel tijd; ik miste mijn trein en moest een uur in de kou wachten. Gelukkig vond ik een paar handschoenen die me, samen met de herinneringen aan deze gezellige avond, warm hielden tot de trein verscheen.