Gegroet zijt gij allen, die nederig mee hebben geholpen aan deze blog, op instigatie van niemand minder dan onze Jules, die ons democratischerwijze ten onder heeft laten gaan. Niet meer dan eerlijk, dus wees niet getreurd!
Nee!
Wij staan ons mannetje, en wij zullen vechten voor de eer der befaamde internetjournalisten. Komt allen bijeen, wij laten niet met ons sollen!
In vertaling:
We zijn genadeloos ten onder gegaan. Ik baal ervan.
woensdag 12 november 2008
Flogging Molly
'Wat doe JIJ nou hier?' Dat was de meest gestelde vraag deze avond. Mijn avond rockte, hij rockte zeker wel. Daarom ook die vraag.
Het zit zo: mijn zus vroeg mij een aantal maanden terug of ik mee ging naar Flogging Molly, ik antwoorde terwijl ik druk bezig was. Dit antwoord was een ja, dus ik kon er niet meer onderuit. 25 euro gedokt voor een kaartje, samen met vriendin y (die ja). We keken snel op youtube waar we nou eigenlijk terecht kwamen en dachten: ojeetje. Dit was niet zo'n goed ideetje. Maar toch, wel gaan natuurlijk. Wat blijkt? Super leuke avond gehad! Het zij zo dat mensen mij niet zien als een rockende chick zo gezegd. Nou dat kan ik dus wel zijn. Dat bleek deze avond wel.
De avond vond plaats in de 013 in Tilburg, toen wij er aankwamen was het nog rustig maar het stroomde snel helemaal vol. (Het concert was dan ook uitverkocht). Eerst kwam er een bandje genaamd Time Again. Wel aardig. Vervolgens een bandje Skindred. Super gaaf! Je moet er natuurlijk wel van houden en helaas kwamen we in een pit terecht. Je kent het wel, mensen vinden het leuk om elkaar te duwen en te trekken en te stompen etc. Gelukkig wisten we hier snel aan te ontkomen. Het laatste bandje in het v
oorprogamma was Street Dogs, die vond ik weer wat minder. Dit bandje kreeg de zaal niet echt mee.
Toen begon het grote spektakel: Flogging Molly! Het bleek nog leuk te zijn ook! Vrolijke muziek, dansende mensen (rockende mensen) en rockende ik. Ik heb foto's maar die staan op mijn mobiel en kan ik nu helaas niet op de pc zetten. Vriendinnetje y werd misselijk dus we hebben een aantal liedjes gemist maar dat maakte ons niets uit. De rest was super leuk! Flogging Molly maakt folkrock. Daar hield ik in eerste instantie niet zo van, maar de sfeer en de omgeving maakte het toch een waardevolle avond. Het is echter wel een bierfestijn, gooien met bier wordt leuk gevonden en ik ben blij dat het goed is voor je haar anders wist ik het ook niet meer. Mensen gingen stagediven terwijl er duidelijk stond aangegeven dat dit verboden was maar ja: who cares???
Kijk dit filmpje maar eens en je beleeft een stukje Flogging Molly: http://www.youtube.com/watch?v=JePJNCrxpcY
Zoals gezegd, je moet er maar van houden. Je kunt Flogging Molly wel vergelijken met de Nederlandse band: band zonder banaan. Moet je ook maar van houden.
Voor mij in elk geval een gezellige avond met een lekker muziekje en een super sfeer.
Het zit zo: mijn zus vroeg mij een aantal maanden terug of ik mee ging naar Flogging Molly, ik antwoorde terwijl ik druk bezig was. Dit antwoord was een ja, dus ik kon er niet meer onderuit. 25 euro gedokt voor een kaartje, samen met vriendin y (die ja). We keken snel op youtube waar we nou eigenlijk terecht kwamen en dachten: ojeetje. Dit was niet zo'n goed ideetje. Maar toch, wel gaan natuurlijk. Wat blijkt? Super leuke avond gehad! Het zij zo dat mensen mij niet zien als een rockende chick zo gezegd. Nou dat kan ik dus wel zijn. Dat bleek deze avond wel.
De avond vond plaats in de 013 in Tilburg, toen wij er aankwamen was het nog rustig maar het stroomde snel helemaal vol. (Het concert was dan ook uitverkocht). Eerst kwam er een bandje genaamd Time Again. Wel aardig. Vervolgens een bandje Skindred. Super gaaf! Je moet er natuurlijk wel van houden en helaas kwamen we in een pit terecht. Je kent het wel, mensen vinden het leuk om elkaar te duwen en te trekken en te stompen etc. Gelukkig wisten we hier snel aan te ontkomen. Het laatste bandje in het v
oorprogamma was Street Dogs, die vond ik weer wat minder. Dit bandje kreeg de zaal niet echt mee.Toen begon het grote spektakel: Flogging Molly! Het bleek nog leuk te zijn ook! Vrolijke muziek, dansende mensen (rockende mensen) en rockende ik. Ik heb foto's maar die staan op mijn mobiel en kan ik nu helaas niet op de pc zetten. Vriendinnetje y werd misselijk dus we hebben een aantal liedjes gemist maar dat maakte ons niets uit. De rest was super leuk! Flogging Molly maakt folkrock. Daar hield ik in eerste instantie niet zo van, maar de sfeer en de omgeving maakte het toch een waardevolle avond. Het is echter wel een bierfestijn, gooien met bier wordt leuk gevonden en ik ben blij dat het goed is voor je haar anders wist ik het ook niet meer. Mensen gingen stagediven terwijl er duidelijk stond aangegeven dat dit verboden was maar ja: who cares???
Kijk dit filmpje maar eens en je beleeft een stukje Flogging Molly: http://www.youtube.com/watch?v=JePJNCrxpcY
Zoals gezegd, je moet er maar van houden. Je kunt Flogging Molly wel vergelijken met de Nederlandse band: band zonder banaan. Moet je ook maar van houden.
Voor mij in elk geval een gezellige avond met een lekker muziekje en een super sfeer.
Rock the Bells de zee over
Elf dagen geleden mocht ik bij één van de beroemde 'Rock the Bells' concerten aanwezig zijn. Een goede vriend van mij zit in de muziek, wat het bemachtigen van een kaartje niet zo lastig maakte. Ik bleek een uitzondering, bij aankomst zag ik massa's van duizenden fans voor een uitverkochte Heineken Music Hall staan. Een kleine aderlating was wel dat ik alsnog anderhalf uur in de regen stond te vernikkelen van de kou. Rock the Bells concerten zijn legendarisch aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Eén van Amerika's grootste hiphop evenementen, dat al jarenlang een succes circus blijkt. Het leeuwendeel van de artiesten zijn gearriveerde, levende legendes. Een stel belovende jonge artiesten en (onbekende) routeniers maken het gezelschap compleet. De line-up was overigens niet dezelfde als die over de zee gehanteerd wordt. Vedettes als A Tribe Called Quest, Rakim, Wu-Tang Clan en Redman waren afwezig. Mannen als Nas en Mos Def, toch de grootste publiektrekkers, waren wél present.
The Pharcyde, voor het eerst weer in oude samenstelling, mocht het spits afbijten. Het onderkoelde publiek werd direct aan een fikse warming-up onderworpen, want de rappers kregen de zaal vanaf de eerste seconde los. Het absolute hoogtepunt van hun show bleek niet een klassieker als Runnin’, Drop of Passin’ me by, maar hun eigengereide interpretatie van de Bobby Brown hit My Prerogative, inclusief aanstekelijke New Jack Swing dansjes.
De volgende act kwam op conto van 'De la Soul'. Hij hoefde de bühne duidelijk niet in te lopen, want zijn eerste nummer was al een succes. Hun optreden werd kracht bij gezet door Pharoache Monch, die met hun classic Simon Says de zaal op stelten kreeg.
Deze laatst genoemde was eigenlijk een stand-in act voor Mos Def, maar in Amsterdam kreeg hij de kans om naast zijn held te schitteren. Hij greep dit met beide handen aan, terwijl Def tamelijk ongeïnspireerd overkwam. Zijn act was eigenlijk te lang en hij gaf zijn fans niet echt wat ze wilden. In plaats van nummers als Blackstar zong hij een beetje nonchalant met zijn DJ mee die reggae draaide.
Op het moment dat het publiek een beetje dood viel kwam Nas binnen. Energiek rende hij over het podium en door zijn Illmatic album. De zaal ging helemaal los toen hij er ook klassiekers als Hiphop is Dead tussen gooide.
De show werd afgesluiten door de Bossche Cartes en Kleine, één van mijn favorieten in de Nederlandse scène. Een geweldige avond, op naar november 2009.
Kijk ook eens op http://www.heineken-music-hall.nl/
Bride flight in Foroxity..
Het is dins
dagavond. Een vriendin belt me op en vraagt of ik zin heb in een bioscoopavondje. Uiteraard. Ik ben altijd wel in voor een avondje met popcorn, liters cola en heerlijke stoelen. Na een tijdje wikken en wegen besluiten we naar Bride flight te gaan. Ik heb de trailer gezien en loop niet erg warm voor de film. Hij lijkt me meer geschikt voor de bejaarde kijker en ìets te dramatisch. Nadat ik onderstaand stukje op de site van Bride flight lees stem ik toch mee in. Ik ben wel benieuwd naar die Frank!
dagavond. Een vriendin belt me op en vraagt of ik zin heb in een bioscoopavondje. Uiteraard. Ik ben altijd wel in voor een avondje met popcorn, liters cola en heerlijke stoelen. Na een tijdje wikken en wegen besluiten we naar Bride flight te gaan. Ik heb de trailer gezien en loop niet erg warm voor de film. Hij lijkt me meer geschikt voor de bejaarde kijker en ìets te dramatisch. Nadat ik onderstaand stukje op de site van Bride flight lees stem ik toch mee in. Ik ben wel benieuwd naar die Frank! “Om te ontsnappen aan het naoorlogse klimaat van Nederland en om een nieuw begin te maken in hun jonge leven emigreren Marjorie, Ada en Esther in 1953 naar Nieuw-Zeeland. Vol van dromen en verlangens over liefde, geluk en succes reizen ze hun verloofdes achterna. Aan boord van de vlucht ontmoeten de drie meiden de jonge Frank. Hij heeft plannen om als wijnboer fortuin te maken. Hij is aantrekkelijk, anders dan hun Nederlandse verloofdes en een vrij man. Ieder voor zich voelen de vrouwen zich tot hem aangetrokken maar ze beseffen nog niet dat de ontmoeting grote gevolgen heeft voor de rest van hun nieuwe leven…” 
Rond acht uur arriveren we in de Foroxity filmarena. De grootste bioscoop van Limburg. Ik vind het er helemaal geweldig. Het is er vrij nieuw, netjes en ze hebben er heerlijke hapjes. We kopen kaartjes en twee cappuccino’s. Op dinsdag is het gelukkig nooit zo druk en we installeren ons in de grote zaal. Na een hoop voorfilmpjes begint dan eindelijk de echte film. Al na een half uur ben ik helemaal om en kom tot de conclusie dat dit echte en fantastische film is! Ik en mijn vooroordelen ook…
De film speelt zich af in het mooie Nieuw-Zeeland wat het voor mij nog leuker maakt. Ik heb een dikke maand door Nieuw-Zeeland gereisd en kom in de film veel herkenbare plekken tegen. De spelers acteren echt heel erg goed, de film komt heel geloofwaardig over en als ik om me heen kijk zie ik iedereen geboeid naar het scherm staren. Ik vind het echt heel leuk om te zien hoe anders het er vroeger aan toe ging in iemands liefdesleven. Na een plasstop in de pauze hollen we snel terug naar onze plaatsen. Kom maar op met de rest!
De film blijft heerlijk om naar te kijken en de tijd vliegt voorbij. Glimlachend lopen we de zaal uit. Wat een super mooie en meeslepende film! We kijken elkaar aan en denken precies hetzelfde: volgende week, zelfde tijd, zelfde zender?
Klik hier voor meer informatie over de film of over de bioscoop.
Outland spreekt tot de verbeelding
Het allereerste schoolfeest van mijn oude school begon om acht uur. Half acht lag ik nog in pyjama in m’n bed. Ik had heel de dag liggen lezen en ik had eigenlijk helemaal geen zin om daarna een broek aan te doen die door het wassen net iets te strak zou zitten. Geen zin om mijn benen in te smeren met glitters en geen zin om hakken aan te doen waarvan ik wéét dat ik doodga van de pijn een uur nadat we er zijn.
Maar ik deed het toch. Allemaal. Ik heb zelfs make-up opgedaan, als extraatje.
Daar aangekomen stond er een rij waar je ‘u’ tegen zei. Bleken we allemaal een blaastest te moeten doen. Een hele verrassing bleek het toen dat ding een ‘P’ van ‘PRIMA’ aangaf en ik gewoon mocht doorlopen. Deze gezellige actie met ontzettend leuke politiemannen werd gehouden omdat het Emmauscollege het zat was om jonge bruggers of tweedeklassers naar huis te sturen. Die zijn in het verleden vaak over hun nek gegaan van de alcohol geconsumeerd op het schoolfeest, want dat kunnen hun kleine puppymaagjes niet aan nadat ze zichzelf ook hebben volgegoten bij ‘vrienden’ thuis. Een anti-indrinkactie dus. Ik had nooit gedacht dat ze ermee door zouden gaan.
Toen vriendje en ik verder liepen in de rij rende het meisje die oorspronkelijk voor ons stond naar een bekende van haar en riep uit: “O MIJN GOD, ZE HEBBEN NIET GEMERKT DAT IK HEB GEDRONKEN!” Het eerste wat door mijn hoofd schoot was: ‘In godsnaam, een cola met wat bacardi razz erin merken ze inderdaad niet’. De toon was dus al gezet.
Ik vond de muziek belachelijk en de omgeving was ‘kids unlimited’. Een beetje jammer van een mooie vrijdagavond, maar het had niet alleen maar nadelen. De eerste bekende die ik zag was een jongen die nooit aardig tegen mij was op school. Ik besloot op hem af te lopen en me ontzettend dronken te gedragen. Ik hing voor de neus van zijn meisje aan zijn nek en deed toen alsof ik ontzettend beledigd was dat hij met een ander meisje was. Dus gooide ik mijn watertje over hem heen.
‘Cathy? Waar kijk je naar?’
Ik heb de hele tijd zitten staren naar die jongen, denkend aan mijn wraakactie. Was het maar waar...
Maar ik deed het toch. Allemaal. Ik heb zelfs make-up opgedaan, als extraatje.
Daar aangekomen stond er een rij waar je ‘u’ tegen zei. Bleken we allemaal een blaastest te moeten doen. Een hele verrassing bleek het toen dat ding een ‘P’ van ‘PRIMA’ aangaf en ik gewoon mocht doorlopen. Deze gezellige actie met ontzettend leuke politiemannen werd gehouden omdat het Emmauscollege het zat was om jonge bruggers of tweedeklassers naar huis te sturen. Die zijn in het verleden vaak over hun nek gegaan van de alcohol geconsumeerd op het schoolfeest, want dat kunnen hun kleine puppymaagjes niet aan nadat ze zichzelf ook hebben volgegoten bij ‘vrienden’ thuis. Een anti-indrinkactie dus. Ik had nooit gedacht dat ze ermee door zouden gaan.
Toen vriendje en ik verder liepen in de rij rende het meisje die oorspronkelijk voor ons stond naar een bekende van haar en riep uit: “O MIJN GOD, ZE HEBBEN NIET GEMERKT DAT IK HEB GEDRONKEN!” Het eerste wat door mijn hoofd schoot was: ‘In godsnaam, een cola met wat bacardi razz erin merken ze inderdaad niet’. De toon was dus al gezet.
Ik vond de muziek belachelijk en de omgeving was ‘kids unlimited’. Een beetje jammer van een mooie vrijdagavond, maar het had niet alleen maar nadelen. De eerste bekende die ik zag was een jongen die nooit aardig tegen mij was op school. Ik besloot op hem af te lopen en me ontzettend dronken te gedragen. Ik hing voor de neus van zijn meisje aan zijn nek en deed toen alsof ik ontzettend beledigd was dat hij met een ander meisje was. Dus gooide ik mijn watertje over hem heen.
‘Cathy? Waar kijk je naar?’
Ik heb de hele tijd zitten staren naar die jongen, denkend aan mijn wraakactie. Was het maar waar...
dinsdag 11 november 2008
Dizzy Jazz Cafe
Dizzy Jazz café is het decor voor nieuwe en oude helden. Oude helden John Coltrane, Dave Brubeck, Louis Armstrong en nog vele anderen maken er sfeer met prachtige Jazz. Drie dagen in de week zijn er ook live optredens en maken nieuwe groepen naam. Maandelijks spijker ik mijn Jazz kennis bij in dit pittoreske café. En afgelopen zaterdag nam ik voor het eerst mijn vriendin mee naar s’Gravendijk Wal waar Dizzy is gevestigd.
De straat heeft totaal niet de sfeer die het café wel heeft. Er zijn striptenten en coffeeshops gevestigd. Tevens zit er een massagesalon die een groot bord heeft opgehangen met daarop UITSLUITEND MASSAGES. Mijn vriendin schrok zich dan ook rot! “Jezus, waar breng je me naar toe man?” Ik kon alleen lief lachen en hopen dat het café ook voor haar alles goed zou maken.
Dat deed het ook. Bij binnenkomst waan je je al gelijk in een andere wereld. Foto’s van vroeger en oude mannen met sigaren die waarschijnlijk nog ouder dan de foto’s zijn geven het café sfeer. Daarnaast zitten er nog een groot aantal 'jochies' in de zaal zoals ik. Toch zit het er niet vaak vol, maar juist dat geeft Dizzy elan. Je kan er eten met live muziek op de achtergrond zoals je dat alleen nog in oude films ziet of in te dure restaurants. Maar hier kan je het voor een mooie prijs krijgen en toch waarborgt het veel kwaliteit.
De straat heeft totaal niet de sfeer die het café wel heeft. Er zijn striptenten en coffeeshops gevestigd. Tevens zit er een massagesalon die een groot bord heeft opgehangen met daarop UITSLUITEND MASSAGES. Mijn vriendin schrok zich dan ook rot! “Jezus, waar breng je me naar toe man?” Ik kon alleen lief lachen en hopen dat het café ook voor haar alles goed zou maken.
Dat deed het ook. Bij binnenkomst waan je je al gelijk in een andere wereld. Foto’s van vroeger en oude mannen met sigaren die waarschijnlijk nog ouder dan de foto’s zijn geven het café sfeer. Daarnaast zitten er nog een groot aantal 'jochies' in de zaal zoals ik. Toch zit het er niet vaak vol, maar juist dat geeft Dizzy elan. Je kan er eten met live muziek op de achtergrond zoals je dat alleen nog in oude films ziet of in te dure restaurants. Maar hier kan je het voor een mooie prijs krijgen en toch waarborgt het veel kwaliteit.
Dan maar uiteten..
Nadat ik het in mijn eerste blog nog had over het uitgaan in Gorinchem, wil ik het deze keer hebben over het eten in Gorinchem. Hier ben ik in ieder geval een stuk optimistischer over dan de uitgaansgelegenheden. Een vrij groot scala aan restaurants en andere gelegenheden zijn er te vinden verspreid door heel de stad. Een paar aardige restaurants en een hele hoop kleine tentjes, waar overigens zeer aardig voedsel te halen is.
Naast deze grotere eetgelegenheden zijn er ook nog een flink aantal kleinere restaurantjes dat leuk is om in te vertoeven. Zo is er ’t Gelagh. Een redelijk klein tentje, maar wel met een hele gezellige uitstraling. Hoewel hier vooral het lunchen bekend is, zit het ook vaak ‘s avonds vol. Hoewel het niet zo’n uitgebreide kaart heeft, is het eten wat er te krijgen is wel van een prima kwaliteit. Zo’n ander klein tentje is Zilt en Zoet. Dit restaurant heeft zich gespecialiseerd in vis, en trekt daarom ook alleen maar mensen die vooral van vis houden. Persoonlijk niets voor mij, maar goed er zijn genoeg mensen die er wel van kunnen genieten. Op de markt zitten dan nog een aantal restaurantjes die tevens de moeite waard zijn. Bijvoorbeeld De Gasterij. Met een verwarmd terras is dit overigens ook erg geliefd bij mensen die nog even wat willen drinken op een net iets te koude herfstavond.
Naast al deze ‘normale restaurants’ zijn er natuurlijk ook overal snackbars en ander prut te vinden. ‘Vette Lex’ is vooral geliefd bij het uigaans-publiek en loopt daarom vooral op de vrijdag- en zaterdagnachten. Ook de kebabtentjes, Opera, Side en Roos, zijn op die tijdstippen erg geliefd. Meestal rond een uur of twee is het geen zeldzaamheid dat je buiten moet wachten voordat je je bestelling kunt plaatsen. Overigens maakt het voedsel dan wel weer een hoop goed.
Al met al is het eten in Gorinchem dus een stuk beter dan het uitgaan. Wie weet plaats ik over een paar jaar een blog dat iedereen hierheen moet verhuizen. Ik zou er maar niet van uit gaan..
De grotere en duurdere restaurants vindt men vooral in de binnenstad. Het meest bekende restaurant is nog wel De Hoofdwacht. Dit restaurant is gevestigd aan de grote markt en heeft een Franse keuken. Er is dan ook van alles te halen en het moet gezegd worden, met een zeer aardige kwaliteit. Bovendien heb als je aan het raam zit een mooi uitzicht over het oude stadhuis en de markt. In de zomer worden er bovendien de zogenaamde Zomerfeesten gehouden, wat ervoor zorgt dat de plaatsen bij het raam al maanden van te voren gereserveerd zijn. Een ander vooraanstaand restaurant is Roma. Aangezien dit een pizzeria is, is het niet moeilijk om te raden wat hier te halen is. Maar aangezien deze tent gerund wordt door een echte Italiaan, en ook het meeste personeel van origine Italiaans is, is het eten allerminst om over te klagen. Naast de pizza’s, die overigens voortreffelijk zijn, serveren ze ook allerlei andere Italiaanse gerechten. Bovendien zitten ze op een heel mooi plekje in de stad, namelijk langs de gracht. Daarom is ook dit restaurant nagenoeg elke avond vol. Ook is er Timeless. Dit restaurant zit net buiten de binnenstad gevestigd en is ook een prima gelegenheid. Het is overigens een net iets nettere gelegenheid dan de andere twee. Daarmee ook vooral geschikt voor business dinertjes en iets sjiekere onderonsjes.
Naast deze grotere eetgelegenheden zijn er ook nog een flink aantal kleinere restaurantjes dat leuk is om in te vertoeven. Zo is er ’t Gelagh. Een redelijk klein tentje, maar wel met een hele gezellige uitstraling. Hoewel hier vooral het lunchen bekend is, zit het ook vaak ‘s avonds vol. Hoewel het niet zo’n uitgebreide kaart heeft, is het eten wat er te krijgen is wel van een prima kwaliteit. Zo’n ander klein tentje is Zilt en Zoet. Dit restaurant heeft zich gespecialiseerd in vis, en trekt daarom ook alleen maar mensen die vooral van vis houden. Persoonlijk niets voor mij, maar goed er zijn genoeg mensen die er wel van kunnen genieten. Op de markt zitten dan nog een aantal restaurantjes die tevens de moeite waard zijn. Bijvoorbeeld De Gasterij. Met een verwarmd terras is dit overigens ook erg geliefd bij mensen die nog even wat willen drinken op een net iets te koude herfstavond.
Naast al deze ‘normale restaurants’ zijn er natuurlijk ook overal snackbars en ander prut te vinden. ‘Vette Lex’ is vooral geliefd bij het uigaans-publiek en loopt daarom vooral op de vrijdag- en zaterdagnachten. Ook de kebabtentjes, Opera, Side en Roos, zijn op die tijdstippen erg geliefd. Meestal rond een uur of twee is het geen zeldzaamheid dat je buiten moet wachten voordat je je bestelling kunt plaatsen. Overigens maakt het voedsel dan wel weer een hoop goed.
Al met al is het eten in Gorinchem dus een stuk beter dan het uitgaan. Wie weet plaats ik over een paar jaar een blog dat iedereen hierheen moet verhuizen. Ik zou er maar niet van uit gaan..
Vermaak in Las Vegas in het klein
Voor de afwisseling even een ander stukje dan anders. Vandaag gaat mijn blog niet over Nederland, maar over Amerika.
Deze zomer ben ik ruim twee weken in Amerika op vakantie geweest. Ik kwam toen onder andere in New York en Boston, twee plaatsen die ik nooit meer vergeet. Maar ik wil nu over een andere plaats praten, waar je ontzettend veel lol kan hebben. De Amerikaans/Canadese plaats Niagara Falls, te zien op de foto boven deze tekst.
Deze stad is een toeristische trekpleister, omdat je er de grootste watervallen van Amerika vindt. Deze watervallen zijn 60 meter diep en in totaal 687 meter breed. Maar daar gaat dit verhaal niet over. Het stadje dat rond de watervallen ligt, is een soort Las Vegas in het klein. Je kijkt er je ogen uit. Heel de dag door kijk je vanuit het hotel naar een oase van knipperende lichten van casino's, attracties en restaurants.
Als je vervolgens door de straten heen gaat lopen kun je alleen maar omhoog kijken. Het ene torenhoge casino volgt het andere op. In iedere straat vind je 4 MC's, Burger Kings en KFC's. Maar ook leukere gezellige restaurantjes vind je er in overvloed.
Je hoeft je er zoals gezegd geen seconde te vervelen. Je vindt er onder andere een reuzenrad, een uitkijktoren (foto linksboven), een kabelbaan over het water (foto linksonder), en een dropzone (foto rechtsonder). Je had er zoals gezegd ook talloze casino's, maar daar mocht ik gezien mijn leeftijd op dat moment niet naar binnen.
Conclusie: in Niagara Falls hoef je je geen dag te vervelen!
Voor informatie over de stad Niagara Falls kun je deze website bezoeken:
www.niagarafalls.ca
Weekendje feest met mijn soldaat
Het mooiste en hoogstwaarschijnlijk ook duurste feest dat ik ooit heb meegemaakt: het assaut. Een jaarlijks feestje dat op de KMA (Koninklijke Militaire Academie) gehouden wordt. Een super chique gala vol met mooie mannen in militair uniform, lekker eten en mooie aankleding. Bijzondere sfeer omdat het in een kasteel is, waar deze opleiding zich bevind.
Hoe het begon
Mijn eigen luitenant in opleiding vroeg me mee. Ik als meisje natuurlijk super blij. Vriendje in pak, ik in een mooie jurk, kan niet beter. Maar dan begint het. De feeën (dates van de soldaten) kregen een heel boekwerk mee met eisen aan kleding. Ik gestrest, maar het was helemaal gelukt. Mijn jurk kwam tot de grond, ik droeg hakken en ik had handschoenen aan. Mijn verplichte tasje paste bij de jurk, haar was opgestoken en de eerste dag kon beginnen.
Het formele gala
Zoals eerder gezegd dag één. Deze dat stond het formele gala op de planning. Na een etentje in het hotel liepen vriendje, ik en twee andere stelletjes richting het kasteel. Vriendinnetjes blij, vriendjes zeurend om de vrije dag die ze verplicht moeten inleveren. Vriendinnetjes keken hoe vriendjes in de houding moesten staan. Foto`s werden genomen. Feest begon, foto`s werden genomen. Een geleerd trouwfotograaf kwam ter plaatsen. Vriendjes moesten er aan geloven.
Hoe het begon
Mijn eigen luitenant in opleiding vroeg me mee. Ik als meisje natuurlijk super blij. Vriendje in pak, ik in een mooie jurk, kan niet beter. Maar dan begint het. De feeën (dates van de soldaten) kregen een heel boekwerk mee met eisen aan kleding. Ik gestrest, maar het was helemaal gelukt. Mijn jurk kwam tot de grond, ik droeg hakken en ik had handschoenen aan. Mijn verplichte tasje paste bij de jurk, haar was opgestoken en de eerste dag kon beginnen.
Het formele gala
Zoals eerder gezegd dag één. Deze dat stond het formele gala op de planning. Na een etentje in het hotel liepen vriendje, ik en twee andere stelletjes richting het kasteel. Vriendinnetjes blij, vriendjes zeurend om de vrije dag die ze verplicht moeten inleveren. Vriendinnetjes keken hoe vriendjes in de houding moesten staan. Foto`s werden genomen. Feest begon, foto`s werden genomen. Een geleerd trouwfotograaf kwam ter plaatsen. Vriendjes moesten er aan geloven.
Het kasteel zag er schitterend uit. Het thema was Nederland en daar was goed op ingespeeld. Op de binnenplaats was er van alles met water gedaan. Een riviertje was gemaakt, er stond een schip en er was een brug die niet beklommen kon worden met hakken (dan maar gedragen worden). Hierbij stond natuurlijk blauw neutraal. De loungebar, of terwijl de kolommezaal was helemaal wit. Overal lagen stralende witte zitzakken of banken waar gewoon op gezeten moest worden. De grote zaal was rood en had een podium waar vele live bands op kwamen treden. Dit was veruit de gezelligste zaal waarin lekker veel gedanst werd. De oranje ruimte was VIP en helaas niet voor mij toegankelijk.
Het diner de Assaut
De dag daarna begon met een diner. Eten met etiquette wat voor mij op zich al een hele uitdaging was. Daarnaast waren er allerlei regeltjes zoals niet eten als er gezongen werd waardoor het eten vrijwel onmogelijk was (er werd echt heel veel gezongen).
Het diner de Assaut
De dag daarna begon met een diner. Eten met etiquette wat voor mij op zich al een hele uitdaging was. Daarnaast waren er allerlei regeltjes zoals niet eten als er gezongen werd waardoor het eten vrijwel onmogelijk was (er werd echt heel veel gezongen).
Het informele gala
Deze avond, en daarmee het assaut voor de feeën werd afgesloten door een informeel gala. Dresscode was minder streng en het was gezellig. In de grote zaal kwamen hele goede bandjes, waaronder flippen (www.flippen.nl). Mensen dronken teveel en deden rare dingen. Ik dacht weer terug te zijn bij vriendjes' oude club van gewone onopgevoede soldaten in plaats van de aanstormende luitenanten die in mijn gezelschap waren, maar al met al opnieuw een geslaagde avond.
Al met al dus het meest luxe feest waar ik ooit ben geweest. Een compleet nieuwe ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. Bedankjes naar mijn soldaat en op naar assaut 2009.
Deze avond, en daarmee het assaut voor de feeën werd afgesloten door een informeel gala. Dresscode was minder streng en het was gezellig. In de grote zaal kwamen hele goede bandjes, waaronder flippen (www.flippen.nl). Mensen dronken teveel en deden rare dingen. Ik dacht weer terug te zijn bij vriendjes' oude club van gewone onopgevoede soldaten in plaats van de aanstormende luitenanten die in mijn gezelschap waren, maar al met al opnieuw een geslaagde avond.
Al met al dus het meest luxe feest waar ik ooit ben geweest. Een compleet nieuwe ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. Bedankjes naar mijn soldaat en op naar assaut 2009.
zondag 9 november 2008
UIT IN ZEELAND
Zeeland staat nu niet bepaald bekend om het bruisende uitgaansleven. Eigenlijk moet ik, Zeeuwse in hart en nieren, hier een verhaal neerzetten om het tegendeel te bewijzen. Ik zal jullie vast verklappen: dat doe ik niet. Eenmaal geproefd van het uitgaansleven in Tilburg valt Zeeland ook mij een beetje tegen. Niet dat Zeeland niet gezellig kan zijn, integendeel.
Lambik
Met een gezellige groep mensen vermaak ik me regelmatig in café Lambik, een van de vele cafés op de markt in Goes. Hier komen mensen van mijn leeftijd, een must voor een gezellige avond op niveau. En sta je toch samen met je biertje in een hoekje? Lees dan de muurschilderingen over stripheld Lambik. Ze zijn grappig en door het hele café te vinden! Om 02.00 gaat Lambik dicht. En natuurlijk gaan we nog lang niet naar huis. Tja, wat dan?!
Met een gezellige groep mensen vermaak ik me regelmatig in café Lambik, een van de vele cafés op de markt in Goes. Hier komen mensen van mijn leeftijd, een must voor een gezellige avond op niveau. En sta je toch samen met je biertje in een hoekje? Lees dan de muurschilderingen over stripheld Lambik. Ze zijn grappig en door het hele café te vinden! Om 02.00 gaat Lambik dicht. En natuurlijk gaan we nog lang niet naar huis. Tja, wat dan?!
Voor een kijkje op de site van Lambik, klik op de foto
Enkele weken geleden
Samen met collega Steven wilde ik laatst nog wat drinken in Goes. Alleen danstheater El Toro, discotheek Pake Sake en Club Devo zijn na 02.00 nog geopend. We kozen voor El Toro. El Toro bestaat uit vier gedeeltes: een discotheek, het feestcafé La Cantina de La Noche, een cocktailbar en een broodjeszaak. Voor ieder wat wils dus! De entreeprijs: €5,- Muntjes en jassen ophangen zijn niet bij de entreeprijs inbegrepen.
Oordeel
Eenmaal binnen baanden we ons een weg door het met hossende mensen gevulde feestcafé en kwamen terecht in de wat minder drukke discotheek. Helaas lag de gemiddelde leeftijd zo rond de zeventien, waardoor wij ons een stelletje bejaarden voelden. Toch vermaakten we ons wel. Mensen kijken, altijd leuk! Praten was onmogelijk door de leuke, maar veel te harde muziek. Nu snap ik waarom veel jongeren al op hun vijfentwintigste aan een hoortoestelletje moeten. Ook snap ik waarom er om ons heen veel gezoend en geflikflooid werd; als praten niet mogelijk is ben je aangewezen op lichaamstaal.
Voor foto’s en video’s van El Toro, klik op de foto
Uiteindelijk zijn Steven en ik na een paar drankjes weggegaan om vervolgens nog een uur buiten in de vrieskou te blijven kletsen. Liggend in bed bedenk ik me dat El Toro eigenlijk best een mooie tent is. Best gezellig ook. Alleen jammer van de te harde muziek en de kleffende pubers. Met pijn in mijn hart geef ik het toe: Tilburg wint.
vrijdag 7 november 2008
Park Hilaria en de Chinese snackbar
Afgelopen zomer was het dan weer zover. Park Hilaria kwam weer naar Eindhoven. Park Hilaria is een Eindhovense kermis waar jaarlijks meer dan 500.000 bezoekers op afkomen. Dit jaar was de kermis open van 1 t/m 6 augustus.
Park Hilaria is eigenlijk meer dan een kermis. Het is een zogenaamd kermispark. Op het kermisterrein vind je namelijk ook een circus. Verder zijn er diverse horecagelegenheden gevestigd.
Ik ging er dit jaar met een vriend naartoe. We hadden net de drukste dag gekozen, zo bleek. Voor iedere attractie stonden lange rijen. Ik besloot eerst maar een grote zak popcorn te kopen, om het verdriet van het lange wachten weg te eten. Gek genoeg stond er voor de meer spectaculaire attracties een minder lange rij. We besloten in de Drop Zone te gaan. Dat is een attractie waarin je niet alleen over de kop gaat, maar tijdens het over de kop gaan ook nog rondjes draait. Verder ga je heel langzaam over de kop (soms blijft hij zelfs een paar seconden hangen). Dat was een leuk ritje een toch wel een beetje duizelig stapte ik uit.
Na het bezoeken van de kermis kregen we allebei honger en gingen we op zoek naar wat te eten. We reden eerst naar Eindhoven Centraal (waarom weet ik eigenlijk nóg niet). Daar hadden ze alleen verotte, bijna groene, kroketten uit de muur (dat wist ik eigenlijk ook wel voordat we daar naar toe reden). Toen zagen we een Chinese snackbar in de verte. Die was echter tot onze frustatie al dicht. Na wat negatieve bewoordingen over de Chinese medemens geroepen te hebben (de dichte deur reageerde echter niet op onze aantijgingen), reden we door naar het Stratumseind. Dat is de uitgaansstraat van Eindhoven. Hier zijn de snackbars tot in de late (of vroege) uurtjes open. Hier aten we een lekker frietje met een frikandel speciaal.
Met een gigantische zak popcorn onder mijn arm fietste ik weer naar huis. Volgend jaar weer.
Park Hilaria is eigenlijk meer dan een kermis. Het is een zogenaamd kermispark. Op het kermisterrein vind je namelijk ook een circus. Verder zijn er diverse horecagelegenheden gevestigd.
Ik ging er dit jaar met een vriend naartoe. We hadden net de drukste dag gekozen, zo bleek. Voor iedere attractie stonden lange rijen. Ik besloot eerst maar een grote zak popcorn te kopen, om het verdriet van het lange wachten weg te eten. Gek genoeg stond er voor de meer spectaculaire attracties een minder lange rij. We besloten in de Drop Zone te gaan. Dat is een attractie waarin je niet alleen over de kop gaat, maar tijdens het over de kop gaan ook nog rondjes draait. Verder ga je heel langzaam over de kop (soms blijft hij zelfs een paar seconden hangen). Dat was een leuk ritje een toch wel een beetje duizelig stapte ik uit.
Na het bezoeken van de kermis kregen we allebei honger en gingen we op zoek naar wat te eten. We reden eerst naar Eindhoven Centraal (waarom weet ik eigenlijk nóg niet). Daar hadden ze alleen verotte, bijna groene, kroketten uit de muur (dat wist ik eigenlijk ook wel voordat we daar naar toe reden). Toen zagen we een Chinese snackbar in de verte. Die was echter tot onze frustatie al dicht. Na wat negatieve bewoordingen over de Chinese medemens geroepen te hebben (de dichte deur reageerde echter niet op onze aantijgingen), reden we door naar het Stratumseind. Dat is de uitgaansstraat van Eindhoven. Hier zijn de snackbars tot in de late (of vroege) uurtjes open. Hier aten we een lekker frietje met een frikandel speciaal.
Met een gigantische zak popcorn onder mijn arm fietste ik weer naar huis. Volgend jaar weer.
donderdag 6 november 2008
Een avondje uit met de mannen
Gezellig eens een keertje op stap in Eindhoven. Meestal doe ik dit met mijn vriendinnen en dan vooral vriendin Y (Hé, waar kennen we die van? Voor de oplettende mensen). Dat ging deze avond niet door omdat zij haar geluk die avond vond in Breda. Gelukkig is daar altijd mijn reddende engel: vriendje L.
In eerste instantie zou ik helemaal niet mee op stap gaan. L zou een avondje met de mannen op stap gaan. Nu deed echter het geval zich voor dat ik een collega heb die ook werkzaam is bij de Liquid in Eindhoven. De Liquid is wat mij betreft een leuke tent. Het is een discotheek die verschillend per avond voor 16+, 18+
of 21+ is. Nadat ik twee jaar geleden hier een spektakel van een schoolfeest meemaakte besloot ik terug te gaan. Ik was er dus enkele keren geweest en het beviel me goed.
Bij binnenkomst is er een grote vierkante bar met daarachter een grote dansvloer met verschillende kleuren lichtjes op de grond. Daar weer rechts van is nog een bar en als je je dansmoves wel gezien hebt kun je een trapje op en lekker relaxen in het loungegebied op het balkon. Zeker een aanrader.
Even terug naar mijn collega. Hij bleek ontzettend veel kaartjes te hebben voor een feest in de Liquid. Het ging om een sneakers/nopeisdope soort feestje. Aangezien ik weet dat mijn vriendje dat wel ziet zitten belde ik hem vastbesloten op. Hij kon kaartjes krijgen op één voorwaarde: IK ga mee. Tot mijn grote vreugde stemde hij hier onmiddellijk mee in, hij wilde zelfs erg graag dat ik hem vergezelde!
Gezellig zitten drinken bij de vriendin van een vriend van L. en dan op stap. Op naar de Liquid met de mannen. Helemaal niks te doen. Gratis drankje verorberd en wegwezen weer. Naar Stratumseind. Dit is een lange straat in Eindhoven met superveel kroegen. Voor ieder wat wils. Hiphoptenten, housemuziekachtigetenten, tenten voor 13+, de Brabants gezellige kroeg, noem het maar op. Daar kon ik me prima vermaken.
Vriendje en ik gingen op zoek naar mijn vriendinnetje L die er ook was. Gevonden en wel gingen we naar de Royce. Dat is een tent waar altijd veel hockeyers kwamen maar dat wordt steeds minder en minder. Waar ik niet veel op tegen heb, de muziek is daar gewoon leuk. Daar was ook vriend J van vriendje L en dus vermaakten wij ons wel met zijn vieren. Ook de alcohol had een belangrijke bijdrage deze avond. Vriendin L was er al niet meer helemaal bij. Ze besloot boven de muziek uit in mijn oor te zingen: ‘Wij zijn vriendjes, jij en ik! Wij zijn vriendjes voor altijd! Ja wij zijn vriendjes, wij zijn vriendjes, wij zijn vriendjes voor altijd!’ Maar dan vals.
Ik ontken niet dat er bij mij ook enige malibu 7upjes vloeide en coebergh 7upjes hoorden daar ook bij. Nog een biertje (IK aan het bier, once in a lifetime), en toen kwamen vriendje en vriend J met whiskey-cola aan, ik nam een slok en ze begonnen zo maar 'Bluf!' te roepen! Ik dacht: "Wat nou bluf?!" Hup! Achterover die Whiskey-cola. Niet aan te raden. Na dit drankje vo
elde ik me niet meer compleet helder. Dat kan ook te maken hebben met de shotjes die we aangeboden kregen en niet konden weigeren en de flugel die er ook nog een doorheen ging. Meestal houd ik het wel bij een drankje. Echt waar.
Tot slot: loempia erbij en naar de fiets. Sta je daar rustig te praten, komt er rustig een jongen aangefietst. Komen er ontzettend wilde andere jongens aangefietst. Gevolg: stomme, wilde jongens duwen rustige jongen. KABOEM tegen mijn fiets. Lamp eraf en broek vies. Op de terugweg moesten we allemaal plassen. Dan maar even tegen een boom, dachten ze. Nog bedankt daarvoor!
Dat noem ik nou een geweldige afsluiting van een top avondje stappen met de mannen.
In eerste instantie zou ik helemaal niet mee op stap gaan. L zou een avondje met de mannen op stap gaan. Nu deed echter het geval zich voor dat ik een collega heb die ook werkzaam is bij de Liquid in Eindhoven. De Liquid is wat mij betreft een leuke tent. Het is een discotheek die verschillend per avond voor 16+, 18+
of 21+ is. Nadat ik twee jaar geleden hier een spektakel van een schoolfeest meemaakte besloot ik terug te gaan. Ik was er dus enkele keren geweest en het beviel me goed. Bij binnenkomst is er een grote vierkante bar met daarachter een grote dansvloer met verschillende kleuren lichtjes op de grond. Daar weer rechts van is nog een bar en als je je dansmoves wel gezien hebt kun je een trapje op en lekker relaxen in het loungegebied op het balkon. Zeker een aanrader.
Even terug naar mijn collega. Hij bleek ontzettend veel kaartjes te hebben voor een feest in de Liquid. Het ging om een sneakers/nopeisdope soort feestje. Aangezien ik weet dat mijn vriendje dat wel ziet zitten belde ik hem vastbesloten op. Hij kon kaartjes krijgen op één voorwaarde: IK ga mee. Tot mijn grote vreugde stemde hij hier onmiddellijk mee in, hij wilde zelfs erg graag dat ik hem vergezelde!
Gezellig zitten drinken bij de vriendin van een vriend van L. en dan op stap. Op naar de Liquid met de mannen. Helemaal niks te doen. Gratis drankje verorberd en wegwezen weer. Naar Stratumseind. Dit is een lange straat in Eindhoven met superveel kroegen. Voor ieder wat wils. Hiphoptenten, housemuziekachtigetenten, tenten voor 13+, de Brabants gezellige kroeg, noem het maar op. Daar kon ik me prima vermaken.
Vriendje en ik gingen op zoek naar mijn vriendinnetje L die er ook was. Gevonden en wel gingen we naar de Royce. Dat is een tent waar altijd veel hockeyers kwamen maar dat wordt steeds minder en minder. Waar ik niet veel op tegen heb, de muziek is daar gewoon leuk. Daar was ook vriend J van vriendje L en dus vermaakten wij ons wel met zijn vieren. Ook de alcohol had een belangrijke bijdrage deze avond. Vriendin L was er al niet meer helemaal bij. Ze besloot boven de muziek uit in mijn oor te zingen: ‘Wij zijn vriendjes, jij en ik! Wij zijn vriendjes voor altijd! Ja wij zijn vriendjes, wij zijn vriendjes, wij zijn vriendjes voor altijd!’ Maar dan vals.
Ik ontken niet dat er bij mij ook enige malibu 7upjes vloeide en coebergh 7upjes hoorden daar ook bij. Nog een biertje (IK aan het bier, once in a lifetime), en toen kwamen vriendje en vriend J met whiskey-cola aan, ik nam een slok en ze begonnen zo maar 'Bluf!' te roepen! Ik dacht: "Wat nou bluf?!" Hup! Achterover die Whiskey-cola. Niet aan te raden. Na dit drankje vo
elde ik me niet meer compleet helder. Dat kan ook te maken hebben met de shotjes die we aangeboden kregen en niet konden weigeren en de flugel die er ook nog een doorheen ging. Meestal houd ik het wel bij een drankje. Echt waar. Tot slot: loempia erbij en naar de fiets. Sta je daar rustig te praten, komt er rustig een jongen aangefietst. Komen er ontzettend wilde andere jongens aangefietst. Gevolg: stomme, wilde jongens duwen rustige jongen. KABOEM tegen mijn fiets. Lamp eraf en broek vies. Op de terugweg moesten we allemaal plassen. Dan maar even tegen een boom, dachten ze. Nog bedankt daarvoor!
Dat noem ik nou een geweldige afsluiting van een top avondje stappen met de mannen.
Witlicht!
11 oktober 2008. Al een half jaar kijken we uit naar deze datum. DE dag van Marco Borsato. Gehuld in witte kledij vertrekken we rond een uur of drie van huis. Hoe dichter we het Gelredome naderen hoe meer auto’s we tegenkomen met daarin mensen in een verblindend witte outfit. We zetten onze zonnebril op en vrolijk tuffen we verder. Onze stembanden warmen we vast op door enthousiast Marco’s liedjes met de cd mee te blèren.
Rond een uur of vijf komen we aan in Arnhem, parkeren ons autootje lekker asociaal (wat nou VIP??) en met z’n vieren lopen we richting de Mc Donalds. Aangezien Marco’s concerten door duizenden hongerige fans bezocht worden heeft de Mc iets speciaals bedacht. De Mc drive is gesloten en in plaats hiervan is er de Mc walk. Je leest het goed, de Mc walk. Het enige verschil is dat je geen auto onder je kont hebt. Reuze handig bedacht, alleen is het nog steeds rete druk en gaat de rij maar langzaam vooruit.
Een half uur later zitten we op een bankje met voor ons een Mc menu inclusief rauwe frieten. Sja, je moet er iets voor over hebben.. Nadat we dit heerlijke maal verorberd hebben, sluiten we ons aan in de rij bij het Gelredome. We staan redelijk vooraan en zodra de poortjes opengaan stuiven we als een paar idioten met de kudde mee richting het podium. We breken het wereldrecord sprint en als beloning staan we vooraan bij het podium!
Om acht uur begint het concert pas en dat betekent dat we nog anderhalf uur moeten overbruggen. Er is helaas geen voorprogramma zoals dat bij Symphonica in Rosso twee jaar geleden wel het geval was. Pas om half negen komt Marco het podium oprennen. Béétje onprofessioneel…Hij maakt het echter meteen goed en met een spetterende lichtshow en het liedje witlicht zit de sfeer er meteen goed in. In tegenstelling tot andere concerten staat Marco in dit concert echt zelf centraal. Hij zingt geen duetten en er zijn ‘slechts’ twee gastoptredens. De eerste is Paul Carrac
k, een al iets oudere man met een prachtige stem. De meesten zullen hem waarschijnlijk kennen van dit liedje. Een mooie plaat! Na twee nummers verdwijnt hij al snel van het podium en gaat Marco verder met zijn eigen nummers. Halverwege de show komt Daniel Boissevain ons nog verblijden met een bezoek. Hij is vooral bekend van zijn acteerprestaties. Momenteel is hij te zien als Tom in Gooische vrouwen. Hij zet een verrassend maar kort optreden neer. De rest van de avond wisselt Marco nummers van zijn nieuwe album af met nummers uit de oude doos.
Het was weer een fantastische avond met als afsluiting Marco die over het publiek heen zweeft. Hij krijgt het toch altijd weer voor elkaar om er juist dat element aan toe te voegen waardoor de avond helemaal compleet wordt. Moe maar voldaan lopen we (via de Mc walk uiteraard) terug naar onze auto. Dankzij onze mooie parkeerplek rijden we al snel weer de autoweg op. Helaas moeten wij wèl naar huis vannacht!
Rond een uur of vijf komen we aan in Arnhem, parkeren ons autootje lekker asociaal (wat nou VIP??) en met z’n vieren lopen we richting de Mc Donalds. Aangezien Marco’s concerten door duizenden hongerige fans bezocht worden heeft de Mc iets speciaals bedacht. De Mc drive is gesloten en in plaats hiervan is er de Mc walk. Je leest het goed, de Mc walk. Het enige verschil is dat je geen auto onder je kont hebt. Reuze handig bedacht, alleen is het nog steeds rete druk en gaat de rij maar langzaam vooruit.
Een half uur later zitten we op een bankje met voor ons een Mc menu inclusief rauwe frieten. Sja, je moet er iets voor over hebben.. Nadat we dit heerlijke maal verorberd hebben, sluiten we ons aan in de rij bij het Gelredome. We staan redelijk vooraan en zodra de poortjes opengaan stuiven we als een paar idioten met de kudde mee richting het podium. We breken het wereldrecord sprint en als beloning staan we vooraan bij het podium!
Om acht uur begint het concert pas en dat betekent dat we nog anderhalf uur moeten overbruggen. Er is helaas geen voorprogramma zoals dat bij Symphonica in Rosso twee jaar geleden wel het geval was. Pas om half negen komt Marco het podium oprennen. Béétje onprofessioneel…Hij maakt het echter meteen goed en met een spetterende lichtshow en het liedje witlicht zit de sfeer er meteen goed in. In tegenstelling tot andere concerten staat Marco in dit concert echt zelf centraal. Hij zingt geen duetten en er zijn ‘slechts’ twee gastoptredens. De eerste is Paul Carrac
k, een al iets oudere man met een prachtige stem. De meesten zullen hem waarschijnlijk kennen van dit liedje. Een mooie plaat! Na twee nummers verdwijnt hij al snel van het podium en gaat Marco verder met zijn eigen nummers. Halverwege de show komt Daniel Boissevain ons nog verblijden met een bezoek. Hij is vooral bekend van zijn acteerprestaties. Momenteel is hij te zien als Tom in Gooische vrouwen. Hij zet een verrassend maar kort optreden neer. De rest van de avond wisselt Marco nummers van zijn nieuwe album af met nummers uit de oude doos.Het was weer een fantastische avond met als afsluiting Marco die over het publiek heen zweeft. Hij krijgt het toch altijd weer voor elkaar om er juist dat element aan toe te voegen waardoor de avond helemaal compleet wordt. Moe maar voldaan lopen we (via de Mc walk uiteraard) terug naar onze auto. Dankzij onze mooie parkeerplek rijden we al snel weer de autoweg op. Helaas moeten wij wèl naar huis vannacht!
Vaarwel Tijl, Ruben, Ruben en Jeroen!
Na vier heerlijke vrije dagen te hebben rondgehuppeld was het dan eindelijk zo ver: Cathy en haar vriendje gaan naar de Lama’s! Iets wat ik normaal niet zou doen, omdat het dan echt iets voor mij zou zijn om te vergeten kaartjes te bestellen en BOEM, voor ik het weet, zit ik met m’n kont in een of ander gehucht als Breda te bedelen om kaartjes. Maar nee, in Rotterdam kwam een extra voorstelling en daar was ik als de kippen bij.
20:00 uur begint onze Lama-avond, ik was ondertussen al volop aan het stressen over de voorstelling van 22:30 uur. Ik wilde oergezellig met de metro gaan en oergezellig over de Erasmusbrug lopen.
Note to self: de Erasmusbrug was dus iets langer dan ik anticipeerde. Maar goed, daarom ben ik dus zo’n stressidioot: ik ga te vroeg weg, zodat ik voorspelde acties als dit dus goed kan opvangen.
21:45 uur stonden we dan in het Nieuwe Luxor, waar alle magie zou plaatsvinden. Het duurde zo lang omdat ik langs de Hollywood Boulevard in Rotterdam kwam. Een wereld ging voor me open (‘Oh mijn gód, is Johnny Cash hier geweest?!’). Maar goed. Daar zaten we dan in de foyer. ‘Wil je wat drinken, liefie?’ vraagt vriendje aan me. ‘Nee hoor, ik heb al een pakje Taksi bij me’ (god gód wat een IDIOOT ben ik ook, allemachtig nog aan toe zeg). We lopen na deze charmante actie naar beneden, om mijn loodzware jas op te hangen én om twee vet coole Lamashirts te kopen.
22:15 uur zitten we op het trapje bij onze ingang. Niet lang erna worden de deuren opengedaan en rennen we enthousiast naar onze plekken. Door een storing begon de voorstelling een kwartier later, maar dat vond ik niet erg. Ik heb leuk mijn soortgenoten zitten bekijken. Bijvoorbeeld twee van die heldere lichten die op de derde rij een man begonnen uit te schelden omdat die kennelijk op een van hun plekken zat. Bleken die twee dus op de voorste rij te zitten. Allerminst slim te noemen misschien?
22:45 uur begint het eindelijk. De openingsacts zijn ontzettend leuk en het publiek vind het geweldig. De show verloopt verder zoals ze dat doen in het tv-programma, maar dit was een uur langer. Op een gegeven moment gaan ze het publiek in om foto’s te maken, en daar heb ik een memorabel plaatje van mezelf en Jeroen van Koningsbrugge gemaakt. Ik wilde ook met Ruben Nicolai op de kiek maar hij werd platgelopen door alle meiden. Die heb ik dus maar overgeslagen.
0:45 uur was de show voorbij. 1:45 uur lag ik in bed. In m’n Lamashirt. En ondanks de helaas ietwat mislukte foto kan ik toch zeggen dat Jeroen mij, MIJ, vasthield toen we samen op de foto gingen. En dat ik, IK, de Lama’s in real life heb gezien.
En dat vind ik, IK, een onvergetelijke ervaring.
20:00 uur begint onze Lama-avond, ik was ondertussen al volop aan het stressen over de voorstelling van 22:30 uur. Ik wilde oergezellig met de metro gaan en oergezellig over de Erasmusbrug lopen.
Note to self: de Erasmusbrug was dus iets langer dan ik anticipeerde. Maar goed, daarom ben ik dus zo’n stressidioot: ik ga te vroeg weg, zodat ik voorspelde acties als dit dus goed kan opvangen.
21:45 uur stonden we dan in het Nieuwe Luxor, waar alle magie zou plaatsvinden. Het duurde zo lang omdat ik langs de Hollywood Boulevard in Rotterdam kwam. Een wereld ging voor me open (‘Oh mijn gód, is Johnny Cash hier geweest?!’). Maar goed. Daar zaten we dan in de foyer. ‘Wil je wat drinken, liefie?’ vraagt vriendje aan me. ‘Nee hoor, ik heb al een pakje Taksi bij me’ (god gód wat een IDIOOT ben ik ook, allemachtig nog aan toe zeg). We lopen na deze charmante actie naar beneden, om mijn loodzware jas op te hangen én om twee vet coole Lamashirts te kopen.
22:15 uur zitten we op het trapje bij onze ingang. Niet lang erna worden de deuren opengedaan en rennen we enthousiast naar onze plekken. Door een storing begon de voorstelling een kwartier later, maar dat vond ik niet erg. Ik heb leuk mijn soortgenoten zitten bekijken. Bijvoorbeeld twee van die heldere lichten die op de derde rij een man begonnen uit te schelden omdat die kennelijk op een van hun plekken zat. Bleken die twee dus op de voorste rij te zitten. Allerminst slim te noemen misschien?
22:45 uur begint het eindelijk. De openingsacts zijn ontzettend leuk en het publiek vind het geweldig. De show verloopt verder zoals ze dat doen in het tv-programma, maar dit was een uur langer. Op een gegeven moment gaan ze het publiek in om foto’s te maken, en daar heb ik een memorabel plaatje van mezelf en Jeroen van Koningsbrugge gemaakt. Ik wilde ook met Ruben Nicolai op de kiek maar hij werd platgelopen door alle meiden. Die heb ik dus maar overgeslagen.
0:45 uur was de show voorbij. 1:45 uur lag ik in bed. In m’n Lamashirt. En ondanks de helaas ietwat mislukte foto kan ik toch zeggen dat Jeroen mij, MIJ, vasthield toen we samen op de foto gingen. En dat ik, IK, de Lama’s in real life heb gezien.
En dat vind ik, IK, een onvergetelijke ervaring.
woensdag 5 november 2008
In de Amsterdamse grachten
Aangezien het in de blog veel over uitgaan gaat, dacht ik dat ik het eens over een andere boeg zou gooien. Afgelopen zaterdag had ik de viering van een verjaardag en gingen we met een groep van tien mensen dineren op een boot die ons door de grachten van Amsterdam vervoerde. Ik had geen idee wat ik moest verwachten en of we de vis zelf moesten vangen, maar ik besloot er maar het beste van te maken. En dat is gelukt!
Om een uur of zeven werden we verwacht voor het Muziekgebouw in Amsterdam, dichtbij het Centraal Station. Na daar een kop koffie gedronken te hebben konden we de boot op. Het bleek geen al te grote boot te zijn, tien personen konden er nog net op. Een bemanning van twee man, een barman en een kapitein, heette ons welkom en we konden vertrekken. Hier en daar kwamen we eens een bezienswaardigheid tegen. Aangezien had al donker was, was het erg mooi om te zien dat ze de stad hadden verlicht. Bij elke brug hingen er lichtjes aan de zijkant en overal was de stad mooi versierd. ’s Avonds geeft dit een heel mooi effect.
Om een uur of zeven werden we verwacht voor het Muziekgebouw in Amsterdam, dichtbij het Centraal Station. Na daar een kop koffie gedronken te hebben konden we de boot op. Het bleek geen al te grote boot te zijn, tien personen konden er nog net op. Een bemanning van twee man, een barman en een kapitein, heette ons welkom en we konden vertrekken. Hier en daar kwamen we eens een bezienswaardigheid tegen. Aangezien had al donker was, was het erg mooi om te zien dat ze de stad hadden verlicht. Bij elke brug hingen er lichtjes aan de zijkant en overal was de stad mooi versierd. ’s Avonds geeft dit een heel mooi effect.
Na een paar drankjes en een hoop gezelligheid mochten we dan aan het eten. Je moest vooraf opgeven wat je wilde eten, je kon kiezen tussen een gerecht met vlees of een gerecht met vis. We meerden ergens aan en ze haalden uit een vrij chique restaurant een krat waarin al het eten zat. Alles zag er prima uit en was ook erg goed om te eten. Al met al dus helemaal geen slechte keus als je ergens lekker wilt eten en ook nog van het uitzicht wil genieten zo nu en dan. Ondertussen waren we al meer bezienswaardigheden langs, bijvoorbeeld het Anne Frankhuis. Je ziet Amsterdam zo op een hele andere manier. Ook leer je nog eens wat dingen. Zo liggen er in Amsterdam ongeveer 20.000 woonboten. Het is dan ook aardig druk langs de kades.
Even later meerden we weer ergens aan. Deze keer was het om het toetje op te halen. Ook dit werd gehaald van een vrij chique gelegenheid en dit was ook te zien. Er waren enkele heerlijke verse vruchten gemaakt en heel mooi gemaakt. Een paar alcoholhoudende puddings (mwehehe) en een aantal lekkere soorten vruchten maakten het een prima afsluiting van de rit.
Nadat alles klaar was en de koffie geserveerd was waren we weer terug bij het Muziekgebouw en zat de 2,5 uur durende trip erop. Al met al was het toch een betere zaterdagavond dan ik had gedacht. Je ziet Amsterdam van een hele andere kant en dat maakt het toch wel speciaal. Als je een keer een leuk, formeel feestje moet geven is dit zeker een aanrader. Het is erg gezellig en het eten is zeker niet slecht.
Jera '70; middelpunt van Ysselsteyn
Ysselsteyn, het dorp waar ik woon, leef, socialize, en vertoef in de gemeenschap, telt een kleine 2500 inwoners. Een ‘gat’ dus. Desondanks hebben we hier twee goedlopende kroegen, een ‘soos’, twee frietkramen en een grote supermarkt.
In deze blog wil ik het graag hebben over de ‘soos’. Zelf krijg ik nogal een wansmaak bij het woordje soos. Vraag me niet waarom. Vanaf nu noemen we het dan ook gewoon uitgaansgelegenheid. De naam van deze gelegenheid luidt Jera’70. Een samensmelting van JEugdRAad en het bouwjaar 1970.
Na de oprichting van de Jera in de jaren 70 trok deze kroeg annex discotheek honderden bezoekers uit de wijde omtrek. Het feit dat het bier uit flessen kwam, en de prijs voor een fles een dubbeltje of twee bedroeg had hier ongetwijfeld mee te maken.
De Jera is ook nu nog altijd een goeddraaiende uitgaansgelegenheid in het hartje van Ysselsteyn. Zelf heb ik een jaar of vier in het bestuur gezeten. Op het moment van schrijven zetel ik nog steeds in de commissies ‘Jera on Air’ (een jaarlijks festival met zo’n 1500 bezoekers), en ‘Pop/CBA’ (de commissie die de activiteiten voor de jeugd van 16 en ouder verzorgt).
Met die laatste commissie beleefden we afgelopen week ons voorlopige hoogtepunt. 15 november komt de Brabantse act ‘WC Experience’ naar de Jera. Voor de onwetenden kun je hieronder een filmpje van deze funband vinden. Voor dit optreden ging afgelopen zaterdag, twee weken voor het optreden, het 450ste en daarmee laatste kaartje over de toonbank. Voor het eerst in de bijna 40-jarige geschiedenis dat een activiteit in de voorverkoop reeds uitverkocht is.
‘We’ streven er naar om elke twee weken een activiteit op poten te zetten. Dit varieert van een thema-avond tot een DJ of een liveband. Op de website www.jera70.nl vind je alle informatie hieromtrent.
Tot zover deze ietwat saaie blog. Hieronder nog het beloofde filmpje van de WC Experience. Deze mannen zijn 15 november te vinden bij OJC Jera’70 in het kleine maar bruisende hart van Ysselsteyn.
Vroeger was alles beter!? Toch pa?
"Pap zag het er vroeger ook zo uit?" "Nee, er was maar één zaal en die was wel een stuk groter dan die zaaltjes van nu!" Mijn vader neemt andermaal een hap lucht en doet nog een gooi in de geschiedenis. "Kaartjes waren ook maar een paar duppies knul". Cynisch zeg ik: "Vroeger was alles beter. Toch pa?"
Ik en m'n oude heer begeven ons in Rotterdam. Samen lopen we richting Westblaak. De meters naar de bioscoop zijn
voor ons niet onbekend. We zitten liever hier dan in Pathé. In Cinerama hangt nog echt een bioscoopsfeer. De nieuwe films worden zoals vroeger op de gevel aangekondigd met verlichting. En ik heb niet het opgefokte gevoel wat ik bij Pathé wel heb. Je kunt in Cinerama gerust lekker blijven hangen. In de lounge hoef je je ook niet te vervelen.
Er kunnen kranten worden gelezen of je kunt wegdromen bij oude posters die in de hal hangen.
Het filmtheater aan de Westblaak is nog steeds niet druk bezocht en het worstelt met lage bezoekersaantallen. Toch heeft het iets magisch. Een pareltje wat nog niet is ontdekt door het grote publiek. Ik zal er in ieder geval nog de nodige uurtjes zitten en hoop er mijn vader nog vaak belachelijk te maken. Maar ik moet mijn oude heer gelijk geven als hij weer eens benadrukt dat sommige dingen vroeger beter waren.
Ik en m'n oude heer begeven ons in Rotterdam. Samen lopen we richting Westblaak. De meters naar de bioscoop zijn
voor ons niet onbekend. We zitten liever hier dan in Pathé. In Cinerama hangt nog echt een bioscoopsfeer. De nieuwe films worden zoals vroeger op de gevel aangekondigd met verlichting. En ik heb niet het opgefokte gevoel wat ik bij Pathé wel heb. Je kunt in Cinerama gerust lekker blijven hangen. In de lounge hoef je je ook niet te vervelen.Er kunnen kranten worden gelezen of je kunt wegdromen bij oude posters die in de hal hangen.
Het filmtheater aan de Westblaak is nog steeds niet druk bezocht en het worstelt met lage bezoekersaantallen. Toch heeft het iets magisch. Een pareltje wat nog niet is ontdekt door het grote publiek. Ik zal er in ieder geval nog de nodige uurtjes zitten en hoop er mijn vader nog vaak belachelijk te maken. Maar ik moet mijn oude heer gelijk geven als hij weer eens benadrukt dat sommige dingen vroeger beter waren.
dinsdag 4 november 2008
Hartje Breda
Heel vaak ben ik al uit eten geweest. Met ouders, met familie, met vrienden of met vriendje. Altijd gezellig en ook altijd lekker. Maar het gezelschap drukt meestal een duidelijke stempel op het menu:Ouders en familie
Zorgeloos eten, niet aan geld denken en gewoon bestellen wat je lekker vind.
Vrienden
Opletten wat je pakt. Je bent en blijft een arme student.
Vriendje
In het geval van mijn vriendje wil dat zeggen dat hij betaald. Ik heb het wel eens anders geprobeerd, maar dat levert een chagrijnig tafelgezelschap op. Was dus geen succes. Nu komt het volgende probleem. Je wil als meisje vriendje niet te veel laten betalen, maar kijkt ondertussen wel hunkerend naar je favoriete menu. Gevolg: Je ruilt je gebruikelijke carpaccio, biefstuk met gebakken champignons en dame-blanche in voor tomatensoep, spareribs en een ijsje bij de ijscoboer. Jammer maar helaas, geen carpaccio voor mij.
Nou wil het toeval dat ze hier in Breda iets op gevonden hebben. Een klein gezellig kroegje genaamd ‘het hart van Breda’. Toen wij hier voor het eerst gingen eten waren de verwachtingen niet al te hoog. Het was klein en we zaten op barkrukken, maar één blik op de menukaart en ik had het licht gezien. Carpaccio salade, € 4,80. Nog geen 5 euro voor een klein stukje hemel. Mijn keuze stond vast. Vriendje, die niet van rauw vlees houdt, koos de tomatensoep (die overigens ook erg goed te eten is).
Ik kreeg mijn voorgerecht en heb nog nooit zoiets gehad. Vriendje kreeg de rekening en ik voelde niet het akelige stukje schuldgevoel.
Na nog een heerlijke dame-blanche verlaten wij het hart van Breda, om nog wat te gaan drinken in het hart van de stad Breda. Volgende keer als vriendje vraagt waar ik wil eten is het voor mij al duidelijk: “Als het voorgerecht maar in dat ene restaurantje is. In het hart van Breda.”
Ik kreeg mijn voorgerecht en heb nog nooit zoiets gehad. Vriendje kreeg de rekening en ik voelde niet het akelige stukje schuldgevoel.
Na nog een heerlijke dame-blanche verlaten wij het hart van Breda, om nog wat te gaan drinken in het hart van de stad Breda. Volgende keer als vriendje vraagt waar ik wil eten is het voor mij al duidelijk: “Als het voorgerecht maar in dat ene restaurantje is. In het hart van Breda.”
Stappen in Breda
In het kader van mijn keuze voor uitstapjes in Breda ga ik jullie een rondleiding geven door het gezelligste plein van Nederland: de Havermarkt. Hier vind je tal van noemenswaardige kroegen en discotheken.
Suyckerkist:
De Suyckerkist is een begrip voor mensen die bekend zijn met deze stad.Het is een populair danscafé, te zien aan het aantal bezoekers per avond.Bommetje vol elke avond, ook doordeweeks, te danken aan de muziek en het goedkope drank.Voor een biertje of wijntje betaal je maar 100 cent. Dit is een reden waarom deze kroeg vaak een verzamelpunt is voor stappende Dordtenaren. En misschien ook omdat het naast het centraal station gelegen is. Overdag fungeert de bar als een restaurant, 's avonds als danscafé. Een gezellige kroeg als je van drukte en trendy muziek houdt.
Café Oranje:
In dit drukke doch gezellige danscafé is er altijd wat te doen. Populair onder de niet studerende Bredanaren. Doordat er geen leeftijdsgrens vind je veel testosteron, opvliegende hormonen en - hoe toevallig- pubers. Er is een grote bar en een podium bij het raam waar té jonge meisjes tegen elkaar aan dansen. Voor egostreling en zelfbevestiging is dit de ideale tent, de gemiddelde adolescent kan beter even verder kijken.
De Drie Gezusters:
Dit is mijns inziens toch de leukste tent van de stad. De Drie Gezusters is een luxe discotheek voor mensen van 18 jaar en ouder. Het herbergt 4 verschillende concepten, van Engelse pub stijl tot 'Mama Africa'.Op de begane grond vind je de pub. Overdag is dit een Grand Café, 's avonds is er een grote dansvloer. Op de eerste etage vind je een beachbar genaamd Breda aan zee. Op deze verdieping zijn 7 barren te vinden, waaronder de bekende botenbar: een bar in vorm van een schip. Op de 2e verdieping heb je de Après Ski en de Safari lounch. Deze laatste staat bekend om zijn spectaculaire barren. Altijd gezellig druk en lekkere muziek. Enige nadeel is dat de portiers erg selectief te werk gaan en je soms om belachelijke redenen weigeren.
Kerkplein:
Recentelijk gekozen tot meest populaire discotheek van Nederland. Het is een grote discotheek waar het altijd druk is. Deze tent is volledig ingericht (zoals de naam al doet vermoeden) in kerksferen. De lichteffecten en muziek kronen deze toko tot een hemel voor stappers. Er zijn twintigers, allerlei soorten drank en danseressen te vinden. Er zijn te allen tijde veel mensen, er wordt goede muziek gedraaid en het Kerkplein is het langst geopend. Nadelen zijn er ook, namelijk de hoge minimum leeftijd (crossed fingers voor een 18-jarigen in de rij) en de prijzen. Mocht je met een dik gevulde portemonnee binnenkomen is je een top avond verzekerd.
Zo zijn er nog tig andere tenten, maar die zijn ongeveer hetzelfde als de bovenstaande. Je hebt ook enorm veel feestkroegen maar door de te harde muziek, de drukte en de te kleine ruimtes vind ik die niet het benoemen waard. Hoe dan ook, het is altijd feest in Breda, waar je ook heen gaat.
Suyckerkist:
De Suyckerkist is een begrip voor mensen die bekend zijn met deze stad.Het is een populair danscafé, te zien aan het aantal bezoekers per avond.Bommetje vol elke avond, ook doordeweeks, te danken aan de muziek en het goedkope drank.Voor een biertje of wijntje betaal je maar 100 cent. Dit is een reden waarom deze kroeg vaak een verzamelpunt is voor stappende Dordtenaren. En misschien ook omdat het naast het centraal station gelegen is. Overdag fungeert de bar als een restaurant, 's avonds als danscafé. Een gezellige kroeg als je van drukte en trendy muziek houdt.
Café Oranje:
In dit drukke doch gezellige danscafé is er altijd wat te doen. Populair onder de niet studerende Bredanaren. Doordat er geen leeftijdsgrens vind je veel testosteron, opvliegende hormonen en - hoe toevallig- pubers. Er is een grote bar en een podium bij het raam waar té jonge meisjes tegen elkaar aan dansen. Voor egostreling en zelfbevestiging is dit de ideale tent, de gemiddelde adolescent kan beter even verder kijken.
De Drie Gezusters:
Dit is mijns inziens toch de leukste tent van de stad. De Drie Gezusters is een luxe discotheek voor mensen van 18 jaar en ouder. Het herbergt 4 verschillende concepten, van Engelse pub stijl tot 'Mama Africa'.Op de begane grond vind je de pub. Overdag is dit een Grand Café, 's avonds is er een grote dansvloer. Op de eerste etage vind je een beachbar genaamd Breda aan zee. Op deze verdieping zijn 7 barren te vinden, waaronder de bekende botenbar: een bar in vorm van een schip. Op de 2e verdieping heb je de Après Ski en de Safari lounch. Deze laatste staat bekend om zijn spectaculaire barren. Altijd gezellig druk en lekkere muziek. Enige nadeel is dat de portiers erg selectief te werk gaan en je soms om belachelijke redenen weigeren.
Kerkplein:
Recentelijk gekozen tot meest populaire discotheek van Nederland. Het is een grote discotheek waar het altijd druk is. Deze tent is volledig ingericht (zoals de naam al doet vermoeden) in kerksferen. De lichteffecten en muziek kronen deze toko tot een hemel voor stappers. Er zijn twintigers, allerlei soorten drank en danseressen te vinden. Er zijn te allen tijde veel mensen, er wordt goede muziek gedraaid en het Kerkplein is het langst geopend. Nadelen zijn er ook, namelijk de hoge minimum leeftijd (crossed fingers voor een 18-jarigen in de rij) en de prijzen. Mocht je met een dik gevulde portemonnee binnenkomen is je een top avond verzekerd.
Zo zijn er nog tig andere tenten, maar die zijn ongeveer hetzelfde als de bovenstaande. Je hebt ook enorm veel feestkroegen maar door de te harde muziek, de drukte en de te kleine ruimtes vind ik die niet het benoemen waard. Hoe dan ook, het is altijd feest in Breda, waar je ook heen gaat.
maandag 3 november 2008
Overasseltse dropping
Op een koude regenachtige dag vond de jaarlijkse dropping in Overasselt plaats. De dropping is een onderdeel van het carnavalsprogramma van KZMU (Krek Zo Mot Ut). Ieder jaar moet de winnaar van het jaar daarvoor de dropping organiseren. Kortom, hopen dat je niet wint!
In mijn oude, warme kleren arriveerde ik om half acht in het verenigingsgebouw. Keurig op tijd… als één van de weinige.
Na een tijdje bleek dat we als laatste groep zouden vertrekken. We hadden ons dan ook als laatste ingeschreven. De groepsnaam bedenken was ook moeilijk. Na lang nadenken is de groepsnaam 'de prinsessen' geworden. Het thema was Disney.
Helaas voor ons vertrokken wij pas om 22.30 uur. Tot die tijd hebben we in het verenigingsgebouw zitten wachten. Gelukkig stond Sneeuwwitje aan wat het wachten een stuk leuker maakte. Toen de eerste groep weer terug kwam, mochten wij de dropping gaan lopen.
Vermoeid begonnen we aan onze lange tocht. Na een tijdje kwam het eerste spel: cake versieren en die daarna zo origineel mogelijk presenteren. In onze presentatie is de cake op een ietwat vieze manier door één van onze groepsleden achterovergeslagen. We hebben ook aan expressionistische kunst gedaan: het cakeje op de stoel gezet en de versierspullen er van een afstandje overheen gooien.
Een eindje verder stond de volgende post, en daarna nog een hoop.
Het leukste en origineelste spel was nog wel het ‘drop - pingen’. Eerst moest je heel hard 'drop' roepen, en daarna met een dropje tegen het bord aan gooien, wat een ping gaf! Dus achter elkaar was het: dropping!
Na voor mijn gevoel jaren lopen, kwamen we weer bij het verenigingsgebouw aan. Waar we onder de modder eindelijk konden gaan zitten. Nadat we te horen hadden gekregen wie de dropping gewonnen hadden, hé jammer wij niet, zijn we naar huis gegaan. Doodmoe en vies ben ik gaan slapen.
Voor meer informatie over de geweldige carnavalsvereniging van Overasselt, kan je terecht op deze site: http://kzmu.hyves.nl/
In mijn oude, warme kleren arriveerde ik om half acht in het verenigingsgebouw. Keurig op tijd… als één van de weinige.
Na een tijdje bleek dat we als laatste groep zouden vertrekken. We hadden ons dan ook als laatste ingeschreven. De groepsnaam bedenken was ook moeilijk. Na lang nadenken is de groepsnaam 'de prinsessen' geworden. Het thema was Disney.
Helaas voor ons vertrokken wij pas om 22.30 uur. Tot die tijd hebben we in het verenigingsgebouw zitten wachten. Gelukkig stond Sneeuwwitje aan wat het wachten een stuk leuker maakte. Toen de eerste groep weer terug kwam, mochten wij de dropping gaan lopen.
Vermoeid begonnen we aan onze lange tocht. Na een tijdje kwam het eerste spel: cake versieren en die daarna zo origineel mogelijk presenteren. In onze presentatie is de cake op een ietwat vieze manier door één van onze groepsleden achterovergeslagen. We hebben ook aan expressionistische kunst gedaan: het cakeje op de stoel gezet en de versierspullen er van een afstandje overheen gooien.
Een eindje verder stond de volgende post, en daarna nog een hoop.
Het leukste en origineelste spel was nog wel het ‘drop - pingen’. Eerst moest je heel hard 'drop' roepen, en daarna met een dropje tegen het bord aan gooien, wat een ping gaf! Dus achter elkaar was het: dropping!
Na voor mijn gevoel jaren lopen, kwamen we weer bij het verenigingsgebouw aan. Waar we onder de modder eindelijk konden gaan zitten. Nadat we te horen hadden gekregen wie de dropping gewonnen hadden, hé jammer wij niet, zijn we naar huis gegaan. Doodmoe en vies ben ik gaan slapen.
Voor meer informatie over de geweldige carnavalsvereniging van Overasselt, kan je terecht op deze site: http://kzmu.hyves.nl/
zondag 2 november 2008
AMERICAN FOOD @ DAKOTA
Twee keer in het jaar gaan we met een klein, hecht groepje twintigers iets leuks doen. Het vergt altijd wat moeite om een datum te vinden waarop iedereen kan. Al maanden stond deze afspraak gepland en gisteren was het dan zover. Om 17.41 stapte ik de trein in, op weg naar wat hopelijk weer een heel gezellige avond zou gaan worden!
Wie: F, P, E, G, T, M en ik
Wat: Uit eten
Waar: Dakota – Dance & Diner http://www.dakotaroosendaal.nl
Wanneer: Zaterdag 1 november 2008
Waarom: Om elkaar weer op de hoogte te brengen van wat er zoal gebeurt in onze levens
Wie: F, P, E, G, T, M en ikWat: Uit eten
Waar: Dakota – Dance & Diner http://www.dakotaroosendaal.nl
Wanneer: Zaterdag 1 november 2008
Waarom: Om elkaar weer op de hoogte te brengen van wat er zoal gebeurt in onze levens
Eén van ons had een restaurant uitgezocht waar we zouden gaan eten. Niet te duur (we zijn allemaal arm) maar ook weer niet te goedkoop (alsjeblieft geen McDonald’s). Met dit eisenpakket belandden we in Dakota, een Amerikaans restaurant. We werden naar de voor ons gereserveerde tafel gebracht en het eerste wat me opviel waren de stoelen. Ze hadden de mooiste kleuren maar daar was dan ook alles mee gezegd. De zittingen waren stuk waardoor de vulling naar buiten puilde. Zou dit bij het Amerikaanse uiterlijk horen? Bij het kijken naar foto’s op de website van Dakota (http://www.dakotaroosendaal.nl) werd het antwoord me snel duidelijk. De stoelen zijn gewoon aan vervanging toe. Minpuntje.
De menukaart beviel ons erg goed. Amerikaanse gerechten zoals spareribs, steaks en verschillende soorten burgers domineerden de kaart. Voor de mensen die liever iets minder Amerikaans wilden was er vis, een salade of gevulde wraps... Pluspunt! De bediening was vriendelijk en beantwoordde geduldig al onze vragen. Na een minuut of 20 werd ons eten gebracht. We hebben allemaal genoten van het eten en dan vooral van het eten van de ander, wat er toch weer lekkerder uitzag dan het eigen eten!
De avond vorderde en allerlei nieuwtjes werden uitgewisseld: “Huh? Heb jij een vriendje? Waarom zeg je dat nu pas?!”, “De hamsters zijn dood, ik heb nu een kat geadopteerd.” en “Het is uit met je vriend maar je hebt nog wel seks met hem? Dan is het toch niet uit?”. Dat het ondertussen wel erg lang duurde voor de toetjes arriveerden maakte niet zoveel uit. Gezelligheid kent geen tijd om maar eens een cliché te gebruiken. In mijn geval kende gezelligheid wel tijd; ik miste mijn trein en moest een uur in de kou wachten. Gelukkig vond ik een paar handschoenen die me, samen met de herinneringen aan deze gezellige avond, warm hielden tot de trein verscheen.
vrijdag 31 oktober 2008
IJsdansen: hoe het wél moet
Alweer een hele poos geleden inmiddels besloot ik dat ik eens een keer naar Holiday on Ice wilde. Ik had veel reclame over de show gezien en was wel benieuwd. Ik ging er naar toe en had het niet willen missen.
Bij ijsdansen denk je toch vaak aan een stijf koppel dat stijf danst op stijve muziek. Dat kan best leuk zijn, als ze gigantisch hard op hun harses gaan zoals onderstaand koppel (zie filmpje). Die vent heeft waarschijnlijk de rest van zijn leven koppijn. En terecht, moet hij maar niet met zo'n kansloos slechte danseres dansen. God straft meteen. Let ook vooral op het het gejuich van het publiek als die arme Turkmenistaanse schaatster zo ongeveer al zijn nekwervels breekt. Erg symphatiek!
Maar even terug naar Holiday on Ice: deze show was heel anders. Deze dansers konden wél dansen en gunden elkaar geen keiharde migraine. Er werd mooi, snel en modern gedanst op moderne muziek van moderne artiesten, zoals Robbie Williams. Niet mijn favoriete zanger, maar voor die avond paste het prima. De ijsdansers gooiden er de ene na de andere truc uit. Ik zat twee en een half uur lang vol bewondering te kijken. De show was voorbij voordat ik het door had. Jody Bernal zou de afsluitende act doen, maar hij kon niet komen. Daar ben ik vandaag de dag nog kapot van. Ik heb me godzijdank in kunnen houden toen dit nieuws tot me kwam.
Al met al was het toch een bijzonder geslaagde avond, die ik iedereen kan aanraden.
Bij ijsdansen denk je toch vaak aan een stijf koppel dat stijf danst op stijve muziek. Dat kan best leuk zijn, als ze gigantisch hard op hun harses gaan zoals onderstaand koppel (zie filmpje). Die vent heeft waarschijnlijk de rest van zijn leven koppijn. En terecht, moet hij maar niet met zo'n kansloos slechte danseres dansen. God straft meteen. Let ook vooral op het het gejuich van het publiek als die arme Turkmenistaanse schaatster zo ongeveer al zijn nekwervels breekt. Erg symphatiek!
Maar even terug naar Holiday on Ice: deze show was heel anders. Deze dansers konden wél dansen en gunden elkaar geen keiharde migraine. Er werd mooi, snel en modern gedanst op moderne muziek van moderne artiesten, zoals Robbie Williams. Niet mijn favoriete zanger, maar voor die avond paste het prima. De ijsdansers gooiden er de ene na de andere truc uit. Ik zat twee en een half uur lang vol bewondering te kijken. De show was voorbij voordat ik het door had. Jody Bernal zou de afsluitende act doen, maar hij kon niet komen. Daar ben ik vandaag de dag nog kapot van. Ik heb me godzijdank in kunnen houden toen dit nieuws tot me kwam.
Al met al was het toch een bijzonder geslaagde avond, die ik iedereen kan aanraden.
Super vakantie tussen de Belgen
Rustig eerste avondje op de camping met drie vriendinnen en elf buurboeren die we toen nog vrij lastig vonden. We hielden dus afstand en bleven veilig voor onze tent zitten. Uit het niks staat er een man voor ons: "Alsjeblieft, kom ook langs vanavond in de Circosia!"
Excusez moi? Een circus in Blankenberge? Nog eens goed op het kaartje gekeken, nee de Circosia. Spannend zeg.
Wij lekker fanatiek lopend naar de stad, niet wetend dat de afstand flink tegenviel. Goed en wel aangekom
en herkenden we de man die ons de kaartjes had gegeven. We traden binnen en meteen stond er een jongen voor ons: "zeg het maar dames." Ehm?? Doe ons maar 7-up (laten we de vakantie rustig beginnen). Hoppa meteen betalen en jassen weghangen, betalen en naar de wc gaan, betalen. Goed en wel, gelukkig met ons flesje 7-up, begaven we ons op de dansvloer. Je voelden ogen prikkelen op je rug, je ogen, je kont... overal. Alleen maar mannen om ons heen! Ongelooflijk, het was een hele ervaring toen we er een vrouw tussen zagen. Laten we maar afstand nemen en rustig met zijn viertjes een hoekje opzoeken. Ook begaven we ons op het podium, wat niet zo slim was... We moesten er namelijk ook weer af, met een lastig trapje. Vriendin Y is niet zo goed met trapjes en donderde er af. Pijnlijke voet! Dus laten we die maar even koelen in de zee. Dat was het geniale idee van een jongen die we tegenkwamen. Hij besloot haar zelfs te dragen naar de zee! Het werd echter vloed en daar waren we niet op voorbereid, we liepen een eind het strand op tot aan de branding. Ik en Y gingen op de plek staan waarvan we wisten dat de zee ons net niet zou bereiken. ERRRR (foutsignaal) Het water wint het van de mens en trok ineens veel verder het strand op. "Rennen!!!!" riep ik. Niet wetend dat Y dat niet kon met haar voet. Ik, egocentrisch als ik ben, rende super hard het strand op, zielige Y kon alleen maar hinkelen. Gevolg: uitwringbare sokken/schoenen en broekspijpen. Nou dat was avond één. Ik kan zeggen dat Blank
enberge echt een geweldige vakantie was. De elf buurjongens bleken toch wel oké en gezellig. De Flügel vloeide hevig en het leuke was dat die elf gasten allemaal twintig euro dokten, (ik en mijn vrienden maar vijf) en dan een doos of een emmer(!) Flügel bestelden. Wij pakten wat we pakken konden en stopten de flesjes in alle broekzakken die we meer hadden. Zuipen! Je leeft maar één keer, dit had wat duizelige avonden tot gevolg maar wel super gefeest! Als je als meisje onzeker bent over je uiterlijk, ga naar de Circosia! Komt er een jongen naar me toe: "Ben je hier al eerder geweest?" Ik: "Ja al de hele week." Hij: "Hoe kan het nou dat ik zo'n mooi meisje als jij nog niet eerder heb gezien?!?!?!" Alarm. Ongelooflijk, hoe durft hij met zo'n smoes aan te komen. Nou, het kwam er op neer dat er nog duizend van dat soort personen rond liepen, die verhalen wil ik jullie graag besparen.
Het strand van Blankenberge is verder echt top, super leuk om met vrienden heen te gaan en lekker over de boulevard te wandelen. Het uitgaan was ook beter geworden want we besloten voortaan een taxibusje te nemen (meestal betaald door die buurmannen, erg handig!).
Als je meer wil weten over de Circosia (waar trouwens de rest van de week ook meer meiden binnen kwamen, thank god!) kijk dan even op hun hyves! Ook foto's zijn hierop te vinden http://circosia.hyves.nl/
Excusez moi? Een circus in Blankenberge? Nog eens goed op het kaartje gekeken, nee de Circosia. Spannend zeg.
Wij lekker fanatiek lopend naar de stad, niet wetend dat de afstand flink tegenviel. Goed en wel aangekom
en herkenden we de man die ons de kaartjes had gegeven. We traden binnen en meteen stond er een jongen voor ons: "zeg het maar dames." Ehm?? Doe ons maar 7-up (laten we de vakantie rustig beginnen). Hoppa meteen betalen en jassen weghangen, betalen en naar de wc gaan, betalen. Goed en wel, gelukkig met ons flesje 7-up, begaven we ons op de dansvloer. Je voelden ogen prikkelen op je rug, je ogen, je kont... overal. Alleen maar mannen om ons heen! Ongelooflijk, het was een hele ervaring toen we er een vrouw tussen zagen. Laten we maar afstand nemen en rustig met zijn viertjes een hoekje opzoeken. Ook begaven we ons op het podium, wat niet zo slim was... We moesten er namelijk ook weer af, met een lastig trapje. Vriendin Y is niet zo goed met trapjes en donderde er af. Pijnlijke voet! Dus laten we die maar even koelen in de zee. Dat was het geniale idee van een jongen die we tegenkwamen. Hij besloot haar zelfs te dragen naar de zee! Het werd echter vloed en daar waren we niet op voorbereid, we liepen een eind het strand op tot aan de branding. Ik en Y gingen op de plek staan waarvan we wisten dat de zee ons net niet zou bereiken. ERRRR (foutsignaal) Het water wint het van de mens en trok ineens veel verder het strand op. "Rennen!!!!" riep ik. Niet wetend dat Y dat niet kon met haar voet. Ik, egocentrisch als ik ben, rende super hard het strand op, zielige Y kon alleen maar hinkelen. Gevolg: uitwringbare sokken/schoenen en broekspijpen. Nou dat was avond één. Ik kan zeggen dat Blank
enberge echt een geweldige vakantie was. De elf buurjongens bleken toch wel oké en gezellig. De Flügel vloeide hevig en het leuke was dat die elf gasten allemaal twintig euro dokten, (ik en mijn vrienden maar vijf) en dan een doos of een emmer(!) Flügel bestelden. Wij pakten wat we pakken konden en stopten de flesjes in alle broekzakken die we meer hadden. Zuipen! Je leeft maar één keer, dit had wat duizelige avonden tot gevolg maar wel super gefeest! Als je als meisje onzeker bent over je uiterlijk, ga naar de Circosia! Komt er een jongen naar me toe: "Ben je hier al eerder geweest?" Ik: "Ja al de hele week." Hij: "Hoe kan het nou dat ik zo'n mooi meisje als jij nog niet eerder heb gezien?!?!?!" Alarm. Ongelooflijk, hoe durft hij met zo'n smoes aan te komen. Nou, het kwam er op neer dat er nog duizend van dat soort personen rond liepen, die verhalen wil ik jullie graag besparen.
Het strand van Blankenberge is verder echt top, super leuk om met vrienden heen te gaan en lekker over de boulevard te wandelen. Het uitgaan was ook beter geworden want we besloten voortaan een taxibusje te nemen (meestal betaald door die buurmannen, erg handig!).
Als je meer wil weten over de Circosia (waar trouwens de rest van de week ook meer meiden binnen kwamen, thank god!) kijk dan even op hun hyves! Ook foto's zijn hierop te vinden http://circosia.hyves.nl/
donderdag 30 oktober 2008
Die Hard
Op het allerlaatste moment sleur ik vriendje mee naar Dommelschhoek, de ‘lokale’ kroeg van Rotterdam Alexander. Ik dacht: laat ik dit keer lekker dicht bij huis blijven. Helaas was ik niet dicht bij huis meer, want vriendje woont ongeveer 40 minuten fietsen er vandaan, waar ik er maar 5 minuten vandaan woon. We waren dus lekker efficiënt bezig.
Daar aangekomen kwamen nog twee vrienden van vriendje en een vriendin van mij, want no way in hell dat ik dus tussen een zee van testosteron zou verdrinken. Nee, mijn vriendin kwam me vergezellen en vertelde meteen dat ze was gestopt met d’r studie. Nou, ik had geen oog meer voor iemand anders. ‘Wat ga je nu doen dan?’ hoor ik mezelf nog vragen. ‘Nou, ik ga wiskunde en natuurkunde op vwo-niveau bijscholen, veel proefstuderen en veel werken.’ (Ze had een baantje op Utrecht Centraal waar ze nu moest stoppen. Welk baantje??) Heerlijk wijf vind ik het.
We babbelen verder. Het café is niet zo druk, ik heb uitzicht op een groep van vijf jonge mannen waarvan drie met een bril en krulletjeshaar. Ik denk automatisch aan Guus Meeuwis, waardoor ik dus automatisch aan Tilburg denk, waardoor ik dus automatisch aan m’n ondergang denk (grapje, hard lachen nu). Later hoor ik die gasten het ook werkelijk hebben over Tilburg en nóg iets later kon ik zweren dat ik dat Brabantse accentje hoorde. Godsamme. Zit ik hier in een Rotterdams café, zit Brabant alsnog achter m’n kont aan te lopen.
Om al deze gekte even te ontlopen, sleur ik vriendin mee naar het station, waar ze sinds kort een AH to go hebben, want Cathy ging dóód van de honger. Ik kocht uiteindelijk niets, want dat is wat je doe als je honger hebt. Vriendin aan de andere kant koopt roze koeken, en lief als ze is, krijg ik er één in m’n strot geduwd. Als twee ouwe wijven rennen we weer terug onder het mom van ‘het eraf lopen van de roze koeken’. We komen het café weer binnen wankelen en we worden hysterisch als de jongens het hebben over de Burger King die er om de hoek zit. Vriendin en ik zijn de eerste die wegsprinten. Daar gaat je net mooi afgetrainde buik.
Het is ondertussen elf uur en we staan zo’n beetje als enigen bij de Burger King. We bepalen wat we willen. Ik wil patat. PATAT. Het water loopt me in de mond. Eten is eigenlijk nooit zo lekker als ’s avonds laat wanneer Sonja het al eigenlijk verboden heeft. En ineens kom ik op nog een geweldig idee. Mijn eindproduct voor school gaat over Marokkanen in Nederland en dus leek het me wel leuk om een Marokkaans iemand te interviewen, want ach, ik woon niet voor niets in een allochtoon gat. De manager van de Burger King is van Marokkaanse afkomst en komt naar me toe met een gezicht dat op ik-zie-een-spook-modus staat en me bang afwijst met het excuus dat hij ‘geen interviews mag afleggen’. Jezus. Net anderhalve maand school en ze zijn nu al bang voor me.
De patat was niet te vreten. Het ijsje dan weer wel. Vriendin en ik gaan naar het toilet en komen drie kwartier later weer terug. Very ladylike. We stappen allemaal op de fiets en gaan naar huis. Ik ga vriendin vanaf nu vaker updaten, en één van die gozers van vriendje vond me een ‘toffe chimeid’.
Kijk. Daar doe ik het nou voor.
Daar aangekomen kwamen nog twee vrienden van vriendje en een vriendin van mij, want no way in hell dat ik dus tussen een zee van testosteron zou verdrinken. Nee, mijn vriendin kwam me vergezellen en vertelde meteen dat ze was gestopt met d’r studie. Nou, ik had geen oog meer voor iemand anders. ‘Wat ga je nu doen dan?’ hoor ik mezelf nog vragen. ‘Nou, ik ga wiskunde en natuurkunde op vwo-niveau bijscholen, veel proefstuderen en veel werken.’ (Ze had een baantje op Utrecht Centraal waar ze nu moest stoppen. Welk baantje??) Heerlijk wijf vind ik het.
We babbelen verder. Het café is niet zo druk, ik heb uitzicht op een groep van vijf jonge mannen waarvan drie met een bril en krulletjeshaar. Ik denk automatisch aan Guus Meeuwis, waardoor ik dus automatisch aan Tilburg denk, waardoor ik dus automatisch aan m’n ondergang denk (grapje, hard lachen nu). Later hoor ik die gasten het ook werkelijk hebben over Tilburg en nóg iets later kon ik zweren dat ik dat Brabantse accentje hoorde. Godsamme. Zit ik hier in een Rotterdams café, zit Brabant alsnog achter m’n kont aan te lopen.
Om al deze gekte even te ontlopen, sleur ik vriendin mee naar het station, waar ze sinds kort een AH to go hebben, want Cathy ging dóód van de honger. Ik kocht uiteindelijk niets, want dat is wat je doe als je honger hebt. Vriendin aan de andere kant koopt roze koeken, en lief als ze is, krijg ik er één in m’n strot geduwd. Als twee ouwe wijven rennen we weer terug onder het mom van ‘het eraf lopen van de roze koeken’. We komen het café weer binnen wankelen en we worden hysterisch als de jongens het hebben over de Burger King die er om de hoek zit. Vriendin en ik zijn de eerste die wegsprinten. Daar gaat je net mooi afgetrainde buik.
Het is ondertussen elf uur en we staan zo’n beetje als enigen bij de Burger King. We bepalen wat we willen. Ik wil patat. PATAT. Het water loopt me in de mond. Eten is eigenlijk nooit zo lekker als ’s avonds laat wanneer Sonja het al eigenlijk verboden heeft. En ineens kom ik op nog een geweldig idee. Mijn eindproduct voor school gaat over Marokkanen in Nederland en dus leek het me wel leuk om een Marokkaans iemand te interviewen, want ach, ik woon niet voor niets in een allochtoon gat. De manager van de Burger King is van Marokkaanse afkomst en komt naar me toe met een gezicht dat op ik-zie-een-spook-modus staat en me bang afwijst met het excuus dat hij ‘geen interviews mag afleggen’. Jezus. Net anderhalve maand school en ze zijn nu al bang voor me.
De patat was niet te vreten. Het ijsje dan weer wel. Vriendin en ik gaan naar het toilet en komen drie kwartier later weer terug. Very ladylike. We stappen allemaal op de fiets en gaan naar huis. Ik ga vriendin vanaf nu vaker updaten, en één van die gozers van vriendje vond me een ‘toffe chimeid’.
Kijk. Daar doe ik het nou voor.
Down Under in hartje Sittard..
Na 7 maanden in Australië te hebben rondgereisd, ga ik op mijn dag van terugkomst ’s avonds meteen op stap. Ik ben wel weer toe aan Nederlands bier, ouderwetse meezingers en vertrouwd Limburgs gelul. Na een paar drankjes hier en daar vertrek ik samen met mijn vrienden op de fiets naar ons favoriete stamcafé.
Dit is café de Buren, een hele gezellige kroeg in hartje Sittard. De muziek schalt al uit de boxen, het is gezellig druk en er wordt al flink gedanst. We hangen onze jassen aan de kapstok en mengen ons in de menigte. De tequila is niet aan te slepen en we gaan flink uit ons dak. De dj roept verschillende keren mijn naam om en vriendinnen laten hem liedjes draaien waardoor ik mij nog even in het warme Australië waan. Wanneer we dan ook nog gratis drankjes krijgen kan mijn avond niet meer stuk.
De avond gaat veel te snel voorbij en om 3 uur gooien ze ons eruit. Protesterend pluk ik de klok van de muur en draai hem een uurtje terug terwijl mijn vrienden me mee naar buiten sleuren. Thuis laat ik me op bed ploffen en val vrijwel direct in een diepe slaap.
Wanneer ik ’s morgens wakker word en een voor een mijn ogen open kijk ik met een bonkend hoofd de kamer rond. Mijn oog valt op een onbekende klok. Hoe kom ik daar nou weer aan? Verbaasd laat ik me terug in de kussens zakken. What a night!!
Ook een bezoekje brengen aan café de Buren? Klik dan hier!
Dit is café de Buren, een hele gezellige kroeg in hartje Sittard. De muziek schalt al uit de boxen, het is gezellig druk en er wordt al flink gedanst. We hangen onze jassen aan de kapstok en mengen ons in de menigte. De tequila is niet aan te slepen en we gaan flink uit ons dak. De dj roept verschillende keren mijn naam om en vriendinnen laten hem liedjes draaien waardoor ik mij nog even in het warme Australië waan. Wanneer we dan ook nog gratis drankjes krijgen kan mijn avond niet meer stuk.
De avond gaat veel te snel voorbij en om 3 uur gooien ze ons eruit. Protesterend pluk ik de klok van de muur en draai hem een uurtje terug terwijl mijn vrienden me mee naar buiten sleuren. Thuis laat ik me op bed ploffen en val vrijwel direct in een diepe slaap.
Wanneer ik ’s morgens wakker word en een voor een mijn ogen open kijk ik met een bonkend hoofd de kamer rond. Mijn oog valt op een onbekende klok. Hoe kom ik daar nou weer aan? Verbaasd laat ik me terug in de kussens zakken. What a night!!
Ook een bezoekje brengen aan café de Buren? Klik dan hier!
woensdag 29 oktober 2008
NOFX in London
Matthias hieronder schreef in zijn blog over een bezoek aan London. En wie ben ik om dat niet na te apen?
NOFX (Spreek uit: No Effecs) is een Amerikaanse punkrockband uit San Francisco, die is opgericht in 1983 door Michael Burkett (Fat Mike, zang en bass), Erik Sandin (drums) en Eric Melvin (gitaar). Na wisselende bezettingen komt in 1991 Aaron Abeyta (El Hefe, gitaar en trompet) bij de band, vooral zijn imitaties zijn bekend.
Tot zover een korte introductie.
NOFX zegt jullie waarschijnlijk helemaal niets. Hier in het Ysselsteynse is het echter een band die veel aanzien geniet. Een maand of 2 terug zijn we nog met een man of 20 naar een exclusief optreden van deze punkers in het Amsterdamse 'de Melkweg' geweest. De strak uitverkochte zaal evenals het uitverkopen van de show enkele maanden van te voren, duiden erop dat wij niet de enige liefhebbers zijn van de band uit San Francisco.
Het optreden in de Melkweg was niet het eerste optreden van NOFX wat we bezochten. Begin november 2007 zijn we met een man of 15 naar London gevlogen om een optreden te aanschouwen.
Natuurlijk werd het bezoeken van de show al snel een (belangrijke) bijzaak. We kwamen vrijdagochtend in London aan en zouden zondagmiddag weer vertrekken. Na aankomst was het dus zaak zsm ons hotel te vinden. Dit hotel was snel gevonden, en overnachting voor komende nacht was dus geregeld.
Tijd om een bar op te zoeken. Al snel hadden we een exclusieve tent gevonden waar ze zo’n 400 verschillende bieren verkochten. Op onderstaande foto kun je een deel van onze oogst zien.
De kroegentocht in London ging door tot een uur of 2 toen iedereen toch begon te merken dat we wel erg vroeg opgestaan waren die vrijdagochtend. We gingen terug naar het hotel waar genoten zou worden van een welverdiende nachtrust. Al snel bleek dat niet iedereen van de groep er zo over dacht, en er werd dan ook lustig geëxperimenteerd met wc-rollen en ventilatoren.
De volgende dag hebben we uitgecheckt bij het hotel en zijn we afgereisd naar stadsdeel Brixton. In de Academy van Brixton zou NOFX die avond een optreden verzorgen. Al snel bleek dat dit in een arme wijk van London lag. Talloze zwervers wilden met ons op de foto, wat opzich wel grappig was.
De tijd voor voorbij, mede dankzij de uren vooraf in een kroeg waar alle bezoekers die vroeg aanwezig waren ontvangen werden met de klanken van de band. Onderstaande foto is een resultaat van dat kroegbezoek.
Het optreden was uiteraard goed, zoals dat verwacht mag worden van een van de grootste punkbands uit de geschiedenis.
Tegen een uur of 1 werden we naar buiten gewerkt, en ons vliegtuig vertrok pas de volgende ochtend. De nacht van zaterdag op zondag hebben we doorgebracht als echte zwervers onder een portiek van de Bank of Scotland. Is weer eens wat anders.
Tegen een uur of 7 vlogen we terug naar Eindhoven Airport, om rond een uur of 12 weer lekker thuis het bed in te kunnen duiken. Al met al een prima weekendje wat er in heeft geresulteerd dat we in december met ongeveer dezelfde groep een optreden van Ska-P gaan bezoeken in Parijs.
Tot slot een indruk van het bewuste optreden in London (Als je heeeel goed kijkt zie je me misschien nog wel):
NOFX (Spreek uit: No Effecs) is een Amerikaanse punkrockband uit San Francisco, die is opgericht in 1983 door Michael Burkett (Fat Mike, zang en bass), Erik Sandin (drums) en Eric Melvin (gitaar). Na wisselende bezettingen komt in 1991 Aaron Abeyta (El Hefe, gitaar en trompet) bij de band, vooral zijn imitaties zijn bekend.
Tot zover een korte introductie.
NOFX zegt jullie waarschijnlijk helemaal niets. Hier in het Ysselsteynse is het echter een band die veel aanzien geniet. Een maand of 2 terug zijn we nog met een man of 20 naar een exclusief optreden van deze punkers in het Amsterdamse 'de Melkweg' geweest. De strak uitverkochte zaal evenals het uitverkopen van de show enkele maanden van te voren, duiden erop dat wij niet de enige liefhebbers zijn van de band uit San Francisco.
Het optreden in de Melkweg was niet het eerste optreden van NOFX wat we bezochten. Begin november 2007 zijn we met een man of 15 naar London gevlogen om een optreden te aanschouwen.
Natuurlijk werd het bezoeken van de show al snel een (belangrijke) bijzaak. We kwamen vrijdagochtend in London aan en zouden zondagmiddag weer vertrekken. Na aankomst was het dus zaak zsm ons hotel te vinden. Dit hotel was snel gevonden, en overnachting voor komende nacht was dus geregeld.
Tijd om een bar op te zoeken. Al snel hadden we een exclusieve tent gevonden waar ze zo’n 400 verschillende bieren verkochten. Op onderstaande foto kun je een deel van onze oogst zien.
De kroegentocht in London ging door tot een uur of 2 toen iedereen toch begon te merken dat we wel erg vroeg opgestaan waren die vrijdagochtend. We gingen terug naar het hotel waar genoten zou worden van een welverdiende nachtrust. Al snel bleek dat niet iedereen van de groep er zo over dacht, en er werd dan ook lustig geëxperimenteerd met wc-rollen en ventilatoren.
De volgende dag hebben we uitgecheckt bij het hotel en zijn we afgereisd naar stadsdeel Brixton. In de Academy van Brixton zou NOFX die avond een optreden verzorgen. Al snel bleek dat dit in een arme wijk van London lag. Talloze zwervers wilden met ons op de foto, wat opzich wel grappig was.
De tijd voor voorbij, mede dankzij de uren vooraf in een kroeg waar alle bezoekers die vroeg aanwezig waren ontvangen werden met de klanken van de band. Onderstaande foto is een resultaat van dat kroegbezoek.
Het optreden was uiteraard goed, zoals dat verwacht mag worden van een van de grootste punkbands uit de geschiedenis.
Tegen een uur of 1 werden we naar buiten gewerkt, en ons vliegtuig vertrok pas de volgende ochtend. De nacht van zaterdag op zondag hebben we doorgebracht als echte zwervers onder een portiek van de Bank of Scotland. Is weer eens wat anders.
Tegen een uur of 7 vlogen we terug naar Eindhoven Airport, om rond een uur of 12 weer lekker thuis het bed in te kunnen duiken. Al met al een prima weekendje wat er in heeft geresulteerd dat we in december met ongeveer dezelfde groep een optreden van Ska-P gaan bezoeken in Parijs.
Tot slot een indruk van het bewuste optreden in London (Als je heeeel goed kijkt zie je me misschien nog wel):
London baby!
In deze blog gaan we de grens over. Afgelopen zondag werd er in Londen een NFL wedstrijd gehouden, dat is de Amerikaanse american football competitie. Eén keer per jaar organiseert deze een wedstrijd in Londen. Aangezien de wedstrijd op zondag werd gehouden besloten ik en een vriend van me er een heel weekend van te maken. We gingen op zaterdagochtend vroeg met de auto richting Calais om vervolgens met de boot naar Dover te varen. Vanaf daar de trein naar Londen. Daar aangekomen op zoek naar ons hotel en even uitrusten voordat we het nachtleven van Londen in doken.
In Londen is het dus tegenwoordig zo dat de meeste pubs om elf uur sluiten. Dit komt er op neer dat het nachtleven al om een uur of 8 begint. Zo gezegd, zo gedaan, wij gingen om acht uur naar de Metropolitan Bar in hartje Londen. Daar hadden football fans uit heel Europa afgesproken om het weekend af te trappen in stijl. Eenmaal aangekomen was het al flink druk. Wat me als eerste op viel was dat de gemiddelde leeftijd schrikbarend hoog lag. Aangezien wij allebei 19 zijn waren we aanzienlijk de jongste in dit hele gebeuren. Dat is toch jammer, want zo val je toch een beetje uit de boot. Maar goed, om er toch maar het beste van te maken besloten we aan het bier te gaan (wat overigens goed te drinken was).
Naarmate de avond vorderde werd het steeds drukker en probeerden we hier en daar een gesprekje aan te knopen met iemand die een Amsterdam Admirals jersey aan had. Ons zoekt ons zeg maar. Na een paar mensen gesproken te hebben bleken onze voorgevoelens waar te zijn. We zullen ons nooit thuis voelen tussen dit volkje. Het was dus ook geen enorm succes. De bar was ook een beetje saai. Ze draaiden er geen muziek en er was weinig te beleven. Aangezien we toch maar even bleven hangen werd het kwart over elf en moesten we alweer richting hotel.
De volgende dag was het om één uur tijd om naar het stadion te gaan. Eenmaal aangekomen bleken er al tienduizenden mensen bij het stadion te zijn. Er waren enorme tenten op gezet om de fans te vermaken met allerlei shows en markten. Dat lukte overigens goed, want iedereen leek het aardig naar zijn zin te hebben. Om drie uur gingen de poortjes open en om vijf uur begon de wedstrijd. Het was een geweldige ervaring. Samen met meer dan 80.000 man kijken naar een geweldige wedstrijd. Een ‘once in a lifetime experience’ zoals onze vrienden in Amerika het ook wel noemen. Al met al dus een geslaagd weekend!
In Londen is het dus tegenwoordig zo dat de meeste pubs om elf uur sluiten. Dit komt er op neer dat het nachtleven al om een uur of 8 begint. Zo gezegd, zo gedaan, wij gingen om acht uur naar de Metropolitan Bar in hartje Londen. Daar hadden football fans uit heel Europa afgesproken om het weekend af te trappen in stijl. Eenmaal aangekomen was het al flink druk. Wat me als eerste op viel was dat de gemiddelde leeftijd schrikbarend hoog lag. Aangezien wij allebei 19 zijn waren we aanzienlijk de jongste in dit hele gebeuren. Dat is toch jammer, want zo val je toch een beetje uit de boot. Maar goed, om er toch maar het beste van te maken besloten we aan het bier te gaan (wat overigens goed te drinken was).
Naarmate de avond vorderde werd het steeds drukker en probeerden we hier en daar een gesprekje aan te knopen met iemand die een Amsterdam Admirals jersey aan had. Ons zoekt ons zeg maar. Na een paar mensen gesproken te hebben bleken onze voorgevoelens waar te zijn. We zullen ons nooit thuis voelen tussen dit volkje. Het was dus ook geen enorm succes. De bar was ook een beetje saai. Ze draaiden er geen muziek en er was weinig te beleven. Aangezien we toch maar even bleven hangen werd het kwart over elf en moesten we alweer richting hotel.
De volgende dag was het om één uur tijd om naar het stadion te gaan. Eenmaal aangekomen bleken er al tienduizenden mensen bij het stadion te zijn. Er waren enorme tenten op gezet om de fans te vermaken met allerlei shows en markten. Dat lukte overigens goed, want iedereen leek het aardig naar zijn zin te hebben. Om drie uur gingen de poortjes open en om vijf uur begon de wedstrijd. Het was een geweldige ervaring. Samen met meer dan 80.000 man kijken naar een geweldige wedstrijd. Een ‘once in a lifetime experience’ zoals onze vrienden in Amerika het ook wel noemen. Al met al dus een geslaagd weekend!
dinsdag 28 oktober 2008
Ridderkerk is een gat!!
Ik ben een trots Ridderkerker en zal er nooit een geheim van maken. Maar uitgaan in Ridderkerk, dat gaat gewoon niet. Laat op de avond loopt het dorp vol met zuipende en in de midlifecrisis verkerende 30’ers. Afgewisseld door 40’ers die nog steeds in de vooronderstelling zijn een jonge god of godin te zijn. Het dorpje dat overdag zo sprankelt is ‘s avonds een gat!
Om de jeugd in Ridderkerk toch een hand toe te reiken heeft de gemeente 10 jaar terug een hangplaats gemaakt de Gooth. Ja, de naam zegt heel veel over hoe hij is en er uitziet. En ook over de bands die er optreden. Slechte rock wordt afgewisseld door nog slechtere punk. Vroeger stond er bijna elke avond een drama band op het programma. Maar door de slechte opkomst(met opkomst hebben we het over opa en oma en een verdwaalde zwerver) hebben ze het programma omgegooid. Ze gingen er ook R&B, house en dance avonden organiseren. Wat een succes bleek te zijn. Niet veel later werden de feesten grimmiger en grim
miger er ontstonden veel akkefietjes.( zeg maar gerust massale vechtpartijen) De Gooth besloot de feesten voor onbepaalde tijd niet te organiseren.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Het is een gebouw in
Verval en
Buurtbewoners hopen al jaren dat het gesloopt wordt!(ik ook)
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Om de jeugd in Ridderkerk toch een hand toe te reiken heeft de gemeente 10 jaar terug een hangplaats gemaakt de Gooth. Ja, de naam zegt heel veel over hoe hij is en er uitziet. En ook over de bands die er optreden. Slechte rock wordt afgewisseld door nog slechtere punk. Vroeger stond er bijna elke avond een drama band op het programma. Maar door de slechte opkomst(met opkomst hebben we het over opa en oma en een verdwaalde zwerver) hebben ze het programma omgegooid. Ze gingen er ook R&B, house en dance avonden organiseren. Wat een succes bleek te zijn. Niet veel later werden de feesten grimmiger en grim
miger er ontstonden veel akkefietjes.( zeg maar gerust massale vechtpartijen) De Gooth besloot de feesten voor onbepaalde tijd niet te organiseren.>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Het is een gebouw in
Verval en
Buurtbewoners hopen al jaren dat het gesloopt wordt!(ik ook)
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Daarnaast heb je nog een tapasbar waar veel vrouwen komen die het begrip breezer-sletje wel heel erg serieus nemen. Voordat ik aangeklaagd wordt, ze drinken in plaats van breezer, witte wijn dit is om de vergelijking te voorkomen, maar iedereen heeft ze door.
De andere cafés zijn het benoemen niet eens waard. Ik hoop dus dat er snel een leuke tent bij zal komen. Want nu moet een stapper die opzoek is naar kwaliteit zijn geluk op in Rotterdam of nog verder.
De andere cafés zijn het benoemen niet eens waard. Ik hoop dus dat er snel een leuke tent bij zal komen. Want nu moet een stapper die opzoek is naar kwaliteit zijn geluk op in Rotterdam of nog verder.
Uitgoan op zun Hellemunds
Na al de gezellige verhalen over grote steden en kleine dorpen heb ik gekozen voor een plaatsje van middelmaat: Het uber hippe Hellimond. Een niet al te grote stad, met toch een redelijk uitgaansleven.
Duidelijk ingedeeld in categorieën heeft Helmond zo`n 7 cafés die noemenswaardig zijn, gelegen aan de haven en de steenweg. Ingedeeld in bepaalde groepen die normaal gesproken alleen opgeheven worden tijdens carnaval.
Plaza:
Deze wordt voornamelijk bezocht door mensen met kraagjes die het hebben over Hocky en Golf. Niets mis mee, maar vaak net iets te vol waardoor het dansen vrijwel onmogelijk wordt.
Bascul:
Een stamkroeg voor veel mensen in de leeftijdsklasse midden 20 en eind 30. Een echte stamkroeg, aangezien je daar altijd dezelfde mensen tegen komt.
Café Franske:
Een andere stamkroeg, bezocht door jong en oud. Dit is waarschijnlijk wel het beste voorbeeld van de Brabantse gezelligheid.
Zeezicht:
Een groot café gevestigd in een oude bank. Je kunt hier dan ook genieten van een wc-bezoek op een plek wat eerst een kluis is geweest. Deze kroeg is door zijn minimum leeftijd van 18 jaar gezellig druk. Er komen geen te jonge mensen en de gemiddelde leeftijd zal hier dan ook op 20 liggen. De muziek is hier veelzijdig.
Entre-les-deux:
Een vernieuwde kroeg die problemen heeft gehad met het voortbestaan. Deze kroeg werd veel bezocht door mensen die ergens anders wat gingen drinken. Hier kom ik niet vaak aangezien de gemiddelde leeftijd hier vaak rond de 15 ligt en je moet betalen om binnen te komen.
De velvet lounge:
Een echte lounge bar. Vrijwel iedere avond draait hier live muziek terwijl je kan genieten van overheerlijke cocktails en Ben&Jerry`s ijs (wat deze bar een echte aanrader maakt). Het staat vol met heerlijk zittende banken waar je fijn uit kan rusten en pooltafels. Enige nadeel: De velvet sluit om 2 uur. Dit kan echter ook positief zijn omdat je dan na al die lekkere cocktails een afterparty kan gaan houden op de dansvloer van Zeezicht of Franske.
Dadas:
Dit hardrock café zit vol met mensen die alles wel prima vinden wat het uitgaan hier zo nu en dan wel leuk kan maken. Overgroot nadeel hier is de muziek, inclusief headbangende mensen. Iets wat dansen compleet onmogelijk maakt.
Verder heb je nog kroegjes als ’t vensterke, de wekker en soortgelijke namen. Deze bieden ruimte voor zo`n 20 man. Leuk voor feestjes, maar niet heel erg gezellig als je nieuwe mensen wil leren kennen.
Ondanks de vele leuke kroegen en cafétjes is Helmond vooral een aanrader tijdens carnaval. Dit geweldige feest kan hier goed gevierd worden doordat alles dicht op elkaar zit en je iedereen dus meerdere malen tegenkomt.
Helmond is dus een echte aanrader als je wil proeven van de ouderwetse Brabantse gezellligheid. En aangezien deze blog gaat over waar je het beste stappen kunt: Tot ziens in Helmond!
Duidelijk ingedeeld in categorieën heeft Helmond zo`n 7 cafés die noemenswaardig zijn, gelegen aan de haven en de steenweg. Ingedeeld in bepaalde groepen die normaal gesproken alleen opgeheven worden tijdens carnaval.
Plaza:Deze wordt voornamelijk bezocht door mensen met kraagjes die het hebben over Hocky en Golf. Niets mis mee, maar vaak net iets te vol waardoor het dansen vrijwel onmogelijk wordt.
Bascul:
Een stamkroeg voor veel mensen in de leeftijdsklasse midden 20 en eind 30. Een echte stamkroeg, aangezien je daar altijd dezelfde mensen tegen komt.
Café Franske:
Een andere stamkroeg, bezocht door jong en oud. Dit is waarschijnlijk wel het beste voorbeeld van de Brabantse gezelligheid.
Zeezicht:
Een groot café gevestigd in een oude bank. Je kunt hier dan ook genieten van een wc-bezoek op een plek wat eerst een kluis is geweest. Deze kroeg is door zijn minimum leeftijd van 18 jaar gezellig druk. Er komen geen te jonge mensen en de gemiddelde leeftijd zal hier dan ook op 20 liggen. De muziek is hier veelzijdig.
Entre-les-deux:
Een vernieuwde kroeg die problemen heeft gehad met het voortbestaan. Deze kroeg werd veel bezocht door mensen die ergens anders wat gingen drinken. Hier kom ik niet vaak aangezien de gemiddelde leeftijd hier vaak rond de 15 ligt en je moet betalen om binnen te komen.
De velvet lounge:
Een echte lounge bar. Vrijwel iedere avond draait hier live muziek terwijl je kan genieten van overheerlijke cocktails en Ben&Jerry`s ijs (wat deze bar een echte aanrader maakt). Het staat vol met heerlijk zittende banken waar je fijn uit kan rusten en pooltafels. Enige nadeel: De velvet sluit om 2 uur. Dit kan echter ook positief zijn omdat je dan na al die lekkere cocktails een afterparty kan gaan houden op de dansvloer van Zeezicht of Franske.
Dadas:
Dit hardrock café zit vol met mensen die alles wel prima vinden wat het uitgaan hier zo nu en dan wel leuk kan maken. Overgroot nadeel hier is de muziek, inclusief headbangende mensen. Iets wat dansen compleet onmogelijk maakt.
Verder heb je nog kroegjes als ’t vensterke, de wekker en soortgelijke namen. Deze bieden ruimte voor zo`n 20 man. Leuk voor feestjes, maar niet heel erg gezellig als je nieuwe mensen wil leren kennen.
Ondanks de vele leuke kroegen en cafétjes is Helmond vooral een aanrader tijdens carnaval. Dit geweldige feest kan hier goed gevierd worden doordat alles dicht op elkaar zit en je iedereen dus meerdere malen tegenkomt.
Helmond is dus een echte aanrader als je wil proeven van de ouderwetse Brabantse gezellligheid. En aangezien deze blog gaat over waar je het beste stappen kunt: Tot ziens in Helmond!
Abonneren op:
Posts (Atom)
